Θα μείνω αυτοεξόριστη
στην πράσινη κοιλάδα
εκεί που τα αγκάθια
συνοδεύουν τα λουλούδια
κατσουφιάζει η ελπίδα
με χνώτο προσμονής
τα παιδια με τα τρύπια παπούτσια
παίζουν και γελούν
σε μια κομματιασμένη λωρίδα
που μοσχοβολάει γαζία
ενας δρυοκολάπτης
που χτυπά το ξύλο
να ακούσει μουσική
βήμα στο πεζοδρόμιο
που λαχταρά
το γελιο των περαστικών
σταγόνα της βροχής
εκεί που στο στόμα της σε βρίσκω
στη πλίνθινη κούπα του άσβεστου
γεμάτη από κείνο που δεν γνωρίζω
στο όρος που βαφτίζει
το αμάραντο σε πηγή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου