Η λύπη γλυκαίνει
κουρνιάζει , θηλάζει ζεστασιά
χορταίνει απο το πιάτο του ήλιου
νανουρίζει το βλέμμα της
σε ρόδα που φυλούν τα αμάραντα
τραγούδια των ποιητών
βυζαίνει την ομορφιά του χόρτου
ξαναγεννιέται απο το κουκούλι της
κι ανθίζει χαμόγελο
η κακία δεν παρατά τα αγκάθια της ποτέ
στροβιλίζει τα μάτια της στο κενό
και διψά για πέτρινο χώμα
η πονηριά της σγουραίνει σε ξερολιθιές
μιλά με στείρο στόμα γης
γελά με Κύκλωπες που βλέπουν
κάστρα με σπαθιά
κι αντλεί ανάσα από άνυδρο φιλί
μέδουσα που αποσπά το αίμα από τα βαθιά
μέσα από τα σκοτάδια γνωρίζεις το φως
κι αν η αγάπη σου γελά μέσα απο την καρδιά
τίποτε ξένο απο αυτή δεν σε ακουμπά !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου