Ευνουχισμένος ο λόγος πια
ακούγεται με μύριες σκιές
μαυρισμένα γόνατα
κι ένα ανείπωτο κατακλυσμό
με κατεύθυνση την γρήγορη αστραπή
βροχή σε πλάτες πουλιών
λίγο πιο κει
στο διπλανό τραπεζάκι
παίζει φλάουτο ενας μουσικός
μαγεύει τον αγέρα
δροσίζεται η φυλλωσιά
κι απλώνει το φουστάνι της
να χορέψουν τα στήθη των ανθρώπων
απέναντι κουβεντιάζουν δυο ερωτευμένοι
χαμογελάνε . πειράζουν ο ενας
τα μαλλιά του αλλου
ενας μοναχικός τύπος κοιτά τα περιστέρια
κι αυτά τιτιβίζουν λες κι ακούν τα μάτια του
κουράστηκαν οι λυγερόκορμες κυρίες
ξαποσταίνουν σε ένα παγκάκι
στο πεζοδρόμιο αρκούν δυο ταμπέλες
να δώσουν το όνομα του δρόμου
σταματούν οι διαβάτες εκεί που φωνάζουν
άνυδρα τα νερά , γυρίζουν την πλάτη
στη λάσπη
και πως τους λάτρεψα ολους αυτούς
αυτόν τον απλό διαβάτη
που περνά από δίπλα σου
δίχως όνομα δίχως χέρια
μα με κείνο το νεύμα
που θαρρείς κι από στόμα σου
βγαίνει '' θα τα καταφέρουμε ΄΄
μυρίζει δυόσμο, βασιλικό
δεν παραιτείται , περπατά
γυριζει τον ήλιο , αγκαλιάζει τη θάλασσα
μεθοκοπά σε ένα ποτήρι κρασί
μαζεύει στις τσέπες τις ανεμώνες
να ανθίσουν τον χειμώνα
ένα μικρό ανθισμένο χαμόγελο
να γεμίσει ο κήπος αγκαλιές λουλουδιών !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου