Τι κρίμα 

που οι άνθρωποι

στη ζήση μας επάνω

ξεχνάμε 

πως ειναι 

να χει η ψυχή

ρόλο .. σε πρώτο πλάνο !

Τι με ρωτάς πως να σου πω

Με ρωτάς να σου πω τι είναι η αγάπη
Να κοίτα .. να βλέπεις τα πουλιά
να πετούν λεύτερα και να μετράς

τα πεταρίσματα τους
να κοιτάς κείνο το μικρό κομπάκι 

στα κλωνάρια της γαρδένιας
κι εσύ να ευχαριστείς 

το χώμα που κράτησε τον κλώνο
βλέπεις τούτο το μικρό 

ζωγραφιστό χαμόγελο;
κάποιος ευτυχισμένος το ζωγράφισε

κι εσύ χαίρεσαι που σκέφτεσαι τη χαρά του
να μετράς τα κύματα 

κι ατέλειωτα να φαίνονται στη θάλασσα
έτσι που μάνα τους 

να γίνεσαι να τα προσέχεις
να παίζεις στις καρδιές 

των φίλων σαν ένα ξεπεταρούδι
που μέσα του βαστά πολύτιμα πετράδια
να νιώθεις αυτό το χτυποκάρδι 

κάθε που ξυπνά ο ήλιος
κι ευγνώμονας να χαίρεσαι τον ουρανό
να ξέρεις πως ακόμα 

κι η σιωπή σου βρίσκει την κουπαστή
στο καράβι μιας σκέψης μιας ψυχής .
να χεις την έγνοια σου

φορτωμένη με ομορφιά μη και γεράσει

ο καιρός μόνος και λυπημένος
Να ακούς ένα γέλιο 

και να χορεύεις στην ευτυχία
γιατί κάποιος ξεγελά τον ίσκιο της ζωής
να ακούς ένα τραγούδι κι απάνω του
να μοιάζεις

κιβωτός στα πέρατα του κόσμου
Να γελάς κρατώντας στα μάτια το δάκρυ
μη και φανεί η ρωγμή 

κι αντίκρυ σου κουρνιάσει η λύπη
Ατέλειωτα να δίνεις 

κι ένα περίσσεμα να σου ζητά
να ξεκλειδώσεις το κουτί

για αυτό που έμεινε εκεί φυτρώνει

μια ανάσα , απλώνει ρίζες χρώματα
γίνεται μάνα , αδερφή , έρωτας,

φίλος , ζεστή αμμουδιά
που απάνω της γράφουν 

κοχύλια κι άστρα βγάζουν φωτιά
Εγκυμονούσα αγρυπνά

στης νύχτας το φιλί
και κάθε μέρα φέρνει 

στον κόσμο ένα παιδί
Τόσα πολλά που ειναι η αγάπη 

τόσα και τόσα άλλα
Να ξυπνάς το πρωί 

απλώνοντας τα χέρια
να της χαρίσεις σώμα , νου , 

ψυχή κι όλο να της χρωστάς
Πως να ιστορήσω μάτια μου

το ατέλειωτο καρδιάς!

Αν κάποτε σε συναντήσω

θα φωνάξω τ όνομα σου δυνατά, 

τόσο που να γυρίσει το δέντρο,

μαζεύοντας τα φύλλα μου 

από το σώμα σου 

κι εγώ σαν μπλε ίσκιος,

να γέρνω πλάι σου 

μη μου κρυώσεις !

Ξέρεις γιατί γελάω , 
τραγουδάω ,χορεύω
κλίνομαι στη σιωπή
κι ακολουθώ 
μόνο την καρδιά μου; 
Σ αγαπάω !

Τόσο που αγάπησα το μπλε
που ένας ουρανός μου χαρίστηκε 
κι εγώ που θάλασσα του έγινα 
αντάμα στο φέγγος 
να χορταίνω .. το βλέμμα σου ! 

Ένα μπορώ κι ένα θέλω 
φιλί το φιλί 
πλέκουν το χελιδόνι της αγάπης !

Σε βρίσκω 

στα λευτερα λόγια που τραγουδούν 

το απάνθισμα του ερωδιου 

στο κρυστάλινο γέλιο του νερού 

που αντανακλά το γιόμισμα του ήλιου

στο απανέμι του φάρου 

σπαρμενο φως της θάλασσσας 

στο ξάστερο φέγγος του παιδιού

που παίζει στα κάστρα δροσουλίτης 

στο φτερωτό κελάηδημα 

τελάλη του αδούλωτου

καρπό της γόνιμης κοιλάδας 

στο αδράχτι γνώση 

που γνέθει το αγνωστο υφαντό 

να βρει ουράνιο τόξο στρώμα 

νανούρισμα στον πηγαιμό 

Σε βρίσκω κει που κανένας δεν κοιτά 

κι εγω μόνο σε είδα αλαφροίσκιωτη ομορφιά

του ονείρου μου πατρίδα 

ψυχής μου ρόδο πορφυρό , στόμα μου ηλιαχτίδα

γαλάζιο κύμα μου ζεστό κι ανάσας μου πυξίδα

σαν συναντιέται η καρδιά η αγάπη κυβερνά!

Κι ούτε που το φανταζόμουν 

πως θα μπορούσα να γίνω άστρο

μόνο γιατί σ αγάπησα !

Φωτογράφος ζωής

Ένας μικρός αναζητητής 

που μόλις αντίκριζε την ομορφιά 
με ένα κλικ κλείδωνε τις στιγμές στο σεντούκι του
και τις έκανε ολότελα δικές του .

Δεν μπορούσε κανείς να του τις πάρει .

Ακόμη κι αυτός ό ίδιος ο χρόνος 
σήκωνε τα χέρια ψηλά κι ανήμπορος κοιτούσε .

Ναι έτσι ένοιωθε. Φωτογράφος ζωής .

Πέρασε στο λαιμό την μικρή ζώνη 
που κράταγε το μυστικό του ονείρου

και κίνησε για το κυνήγι του θησαυρού .

Στο πέτρινο σοκάκι χόρευε η μυρουδιά του βασιλικού
και μια μεγάλη πήλινη σκερτσόζα κοπελιά 
του χαμογελούσε δείχνοντας της γέννας της το χώμα .

Σφύριζαν οι  μολόχες το σκοπό του έρωτα
στα αντικριστά μπαλκόνια

κι εκείνος έμεινε να αναζητά την κυρά που τις ξεδίψαγε ,

Κείνη που έλουζε τα μαλλιά τους 
με λευκό καταρράχτη στο πώμα του πότιστρου .

Την γύρευε ανάμεσα από τα ξύλινα παντζούρια
και το φως της ξεχασμένης λάμπας που ακόμα,
κράταγε την ομορφιά της στο λίκνισμα του τοίχου .

Τα μάτια του γύμνωναν το παλιό αρχοντικό
βγάζοντας ένα ένα τα ρούχα του καιρού.

Αντάμωναν τα βιβλία τις λέξεις κι εκείνες 
πέταγαν τις σκόνες τους να ξαναβγεί το ακριβό  τους νόημα .

Σκόρπιζαν τα πανωσέντονα οι καρέκλες να φανεί 
το κύρος της περηφάνιας και του σεβασμού .

Στο πάτωμα στέκονταν ακόμα τα μικρά βήματα 
που σκόρπιζαν το γέλιο και την ανεμελιά
στα ραντίσματα του ξύλου .

Έμεινε αποσβολωμένος να κοιτά έναν πίνακα ..
μια γυναίκα του μιλούσε με τους βολβούς των ματιών της .
Άκουγε στα βλέφαρα της τους χτύπους της καρδιάς του

κυνηγούσε τους παλμούς του ανάμεσα στα μακριά δάχτυλα της
κι αυτή ήσυχη και γαληνεμένη του έδειχνε τα χρώματα .

Το εκκρεμές του ρολογιού ξύπνησε 
από τα καμώματα της σκέψης του
που έτρεχε στο χθες και στο σήμερα .  

Απ το παλιό τζάμι ακούστηκε ένας θόρυβος 
σαν κάτι να χτύπαγε την καμπάνα της θύμησης πάνω του . 
Τρόμαξε ..πήγε να δει .

Δύο χελιδόνια κρατώντας στο στόμα το χτίσιμο του σπιτιού τους

φώλιαζαν πλάι στη διάφανη κοιτίδα .

Τιτιβίζοντας έμειναν πάνω απ το κεφάλι του .
Προσπαθούσε να καταλάβει  .

Σαν .. να άκουγε να του λεν …να του μιλάν για τις αξίες

κεινες που δεν έχουν σπίτι , τόπο , σπουδή
μα ζουν στα μάτια… μέσα σου  ψυχή!

Κόκκινα φύλλα

βαμμένος ήλιος πορφυρός 

και που μ αγαπάς 

άνοιξη είναι 

κι αγγίζει τη ζέστα 

του χιονιού

και που σ αγαπώ 

η θάλασσα μυρίζει καλοκαίρι

χορταίνει το φθινόπωρο

φιλί δροσοσταλιάς

αχ! αγάπη 

κάθε σταλιά σου 

ατέλειωτη διαδρομή

στο φως το νόημα κι η πνοή

Παράθυρο με θέα

που χει για φόντο τη ζωή!

Κι αν δεις 
φλογέρες και λύρες 
να τραγουδούν 
πες τους 
μη χάσουν το θάρρος 
πες τους 
γεννιούνται ακόμη
παιδιά !

Κι αν δεις τον ήλιο .. μιλά 
κι αν αγκαλιάσεις το φεγγάρι .. γελά !

Ψυχές
που αιωρούνται στ ανέμισμα της νύχτας 
γυρεύοντας μια φωνή 
απλώνοντας μια κραυγή
στο κιλίμι του ουρανού 
μικρές λεπτομέρειες , αερικά του νου 
πευκοβελόνες που τρυπούν 
τα σπάργανα της αορτής 
πέταλα που μοσχοβολούν αγιόκλημα και γιασεμί

λαβωμένες 
απ την ασχήμια της μέρας 
ξεκουρντισμένες κιθάρες 
κουρασμένες 
από την ηχώ του χρόνου 
μηνύματα μίσους αγάπης 
χαράς πόνου στοχασμού κι ονείρων 
γραμμένα με ανεξίτηλη βαφή 
στα χείλη του φεγγαριού 
τόσες ψυχές …. χυμένα άστρα 
κεντημένα στη βεντάλια του απέραντου 
τι ναναι αληθινό ; που κρύβεται το ψέμα; 
τι ψάχνουν τι γυρεύουν τι ζητούν; 
γράμματα που μάθαν να μιλούν 
στο σχολειό της σιωπής 
ποιο να πιστέψεις ποιο να λατρέψεις 
κοινά μυστικά ξεδιπλωμένα 
στο τίποτα και στο πουθενά
δεμένα πίσω απ τις γρίλιες των αισθήσεων 
κάτω απ το παραθύρι των παραισθήσεων 
σε ένα κόσμο αθέατο φωτεινό 
γεμάτο από δάδες βυθών 
με κοράλλια εικόνες στιγμές 

τους χωρίζει η ζωή 
η χροιά της λαλιάς 
το χρώμα των ματιών 
η άποψη που χει τα χρώματα της ίριδας
η ουσία που κολλά στον ουρανίσκο 
πότε σαν μέλι λάβδανο 
και πότε φονικό
παράλληλοι δρόμοι σε σοκάκια φιλιών
αντίστροφοι νόμοι σε συρτάρια πνοών 
παρέες στην άμμο της γραφής 
μοναχικές ψυχές σε θάλασσα αναπνοής 
κύματα ορμητικά 
που πνίγουν σε πέρασμα λεπτού
στην άκρη του χαμού το σεβασμό ψυχής 
λιμάνια απάνεμα 
σαν ξαποστάσια μιας γιορτής 
μ ανθόσπαρμα αγάπης , φιγούρες 
γαλέρες θαλπωρής 

τους ενώνει .. η ίδια ανάγκη σ ένα ταξίδι ζεστό 
………….. στον ίδιο ουρανό 

Άνοιξα το βιβλίο 
κι άφησα το βλέμμα μου 
να περπατήσει στη σελίδα 
κάθε του σειρά και ένα σκαλί
άπλωνα τα χέρια 
και στις χούφτες μου 
κυλούσαν ψίχες ουρανού 
μπερδεύονταν στα ακροδάχτυλα 
οι μύτες των αστεριών
η δροσιά του αγέρα 
τύλιγε το σώμα μου
με τις πάνες της νότας του 
εκεί σαν νεογέννητο 
σε αιώρα παραδείσου 
αφέθηκα 
με τα μάτια απλωμένα 

ταξιδεύω..
με το σιγοψιθύρισμα των λέξεων
να ηχεί
σαν γλυκονανούρισμα 
από τραγούδι της γαλήνης 
η σκέψη μου 
λούστηκε 
στον καταρράχτη της ομορφιάς τους 
χώρεσε
ανάμεσα στα γράμματα
και τη μουσική της γραφής 
ταξίδι 
στην ενδοχώρα 
της ψυχής !

Απ όπου και να κοιτάξεις 

ένα μικρό χρυσοκόκκινο φύλλο

ραντίζει τη γη 

Βαθιά γεννά η ψυχή! 

Εγώ θα μιλώ για την αγάπη μου 

αυτή που έχω εγώ σε σένα 

αυτή που θάλασσα γίνηκε 

κι έπνιξε κάθε μου δάκρυ 

ρίζα έγινε κι έστησε κυπαρίσσι 

σπόρος ήταν κι έγινε ολάνθιστο λιβάδι 

αυτή που οσα κύματα κι αν είδε 

λάτρεψε την απανεμιά 

ετούτη που ένα γράμμα ήταν 

κι άπλωσε τόμους 

Αυτη που με έμαθε 

να βλέπω έμενα μέσα από σένα 

Για τούτη την αγάπη σου μιλώ 

που δε γράφει τη λέξη μοναξιά 

γιατί ακόμα και στη σιωπή της 

σε εχει στην αγκαλιά !

Υπάρχουν χίλιοι δρόμοι 

να βρεις τον έρωτα ,

την φιλία τη ζεστασιά 
το λουλούδι , τον ήλιο 
το άγγιγμα 
τη χροιά της αγκαλιάς 

και ένας για να τα νιώσεις 

αγάπη το λένε 

Φτάνει να μπορείς

Κράτησα το νιώθω για να μπορώ 

Μπορείς;

Αγάπη αληθινή θα πει 
αγαπώ 
αυτό που ''είσαι'' 
όχι αυτό 
που ''θέλω'' να είσαι !

Κρυμμένη άνοιξη

Και να δεις που 

καμιά φορά 

θα γελάσουν τόσο δυνατά 

εκείνα τα αληθινά

που ακόμα κι οι στιγμές τους

θα σπάσουν  

σαν ένα παλιό παραμύθι

με κιτρινισμένες σελίδες 

θα  θυμίζουν την κρυμμένη άνοιξη

μα αν δεις τις άκρες τους 

τσαλακωμένες στους καιρούς

μουντζουρωμένες στην οχθρα 

σβησμένες στο ναύλο

τελείες ερωτηματικών 

σ ατέρμονο δρόμο

ολόδροσα να ψιχαλίζουν 

κείνο που δεν ξεχνά 

μα με τόσο ωραία μυρουδιά 

και να δεις που 

καμιά φορά

κρεμασμένα στα χείλη 

θα μιλούν τα χαμόγελα 

σαν ένα τώρα αναγραμματισμού 

που ρωτά το γιατί στην αρχή 

κι ένα ατέλειωτο τέλος 

θα τους δείχνει ένα βέλος να ρθουν πάλι εκεί 

απαντώντας .. δε σπάει η κόκκινη ραφή 

γεννιέται απ τον ήλιο χορεύει στη βροχή 

με ένα διπλό σανδάλι και άρωμα απο πηγή !

Κι ήταν εκείνα τα χέρια σου 

φτερούγες που αγκάλιαζαν 

όλο τον κόσμο 

Μικρές γρίλιες που ανοιγαν 

να μοιράσουν φως 

Κι εγω παιδί 

που ποτέ δε μεγάλωσε 

μέσα σου να τραμπαλίζομαι

στην αυλή της καρδιάς σου 

Θυμάσαι μου έλεγες;

κι εγω θυμόμουν για σένα 

και σου λεγα για τα κοτσιδάκια μου 

εσυ συμπλήρωνες πόσο 

της πάνε της μικρής Έλενας

η μικρή μαμα ειναι δισέγγονη σου 

κι ειναι τόσο τυχερή που σε γνώρισε 

κι έπειτα .. έπειτα μου λεγες 

να βάλω ζακέτα θα χει κρύο 

στο γυρισμό μου απ το σχολείο

Σου κράτησα τα χέρια μαμα 

κοίτα πόσο μεγάλωσαν τα δάχτυλά μου 

δεν κρυώνουν . Τα πουπουλένια σου 

μου χαρίστηκαν . Μαζί κι ολα τα χρόνια

της χαράς και της αγάπης σου 

Σ ακούω μαμα , προσέχω 

πέρασε κιόλας ενας χρόνος 

σαν ναταν χθες .... 

Μονάχα χθές που ζήλεψαν τα πουλιά 

την ομορφιά σου . 

Κι εσυ πιστή τους μητέρα τα πήρες αγκαλιά 

και πέταξες . Πόσο αγάπησες τον κόσμο 

Πόσο απ τα μάτια σου έμαθα 

αγάπη να τραγουδώ .

Απόψε θα αλλαξουμε ρόλους 

θα σε πάρω αγκαλιά .

Κοιμήσου μαμά μη φοβάσαι 

Απόψε μαμα θα σου πω ενα παραμύθι 

για ένα άστρο που σου μοιάζει ! 

Στο μπόι της καρδιάς 

τα κλαριά 

κι όπως ανοίγουν 
τα φύλλα της

ροδίζει ο τόπος 

φθινόπωρο

μεθά ο αέρας
με κόκκινο φιλί!

Πιότερο ήλιο 
απ την αγάπη δεν εχει !

Άνθρωπε

Έτσι είναι άνθρωπε κυρ Κωνσταντή

αλλού το αίμα σου αλλού η φυλή 

γυπες τα νιάτα σου σ αδεια αυλή 

σαθρά δέναν το όνειρο κούφια η ουλή 

κι εσύ μοιράστηκες κυρ Κωνσταντη

σε ενα στρατόπεδο απο κλουβι 

να ακους τα χόρτα να περπατάνε 

τα ποτιστήρια να τραγουδανε  

σε ένα σήριαλ μπλέχτηκες κυρ Κωνσταντη

που τάζει τ Αύγουστου χιόνι να δει 

στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη νότισε φιλί 

μα έμοιαζε ρόδι και μπέρδεψε την αστραπή 

άμοιρε άγνωστε  κυρ Κωνσταντη

που πάει η ζύμη που το ψωμί 

γάλα κι αλευρι απο βροχή 

κι άδειο κοφίνι τρύπα εχει βρει 

μα εσύ βολεύτηκες κυρ Κωνσταντη 

κι ασε το γιό μοίρα να βρει

δώσε της κόρης να χει προικιά 

γαλάζια θάλασσα δίχως νερά 

καημένε ανθρωπε κυρ φουκαρα 

μας φάγαν το όνειρο κόρα η καρδιά 

σπάσε τα σίδερα να βγει φωνή 

κι αντε να διώξουμε πια τη χολή 

δικέ μας άνθρωπε κυρ Κωνσταντη απ την αρχή

στρωνει το χώμα να βρει την ξεχασμένη γη 

πιασε αμόνι πιασε σφυρι να ανάψει η φωτια 

βίρα την άγκυρα να βρει ξανά βυθό η ψαριά! 

(Συλλογή - Στα ίχνη του καιρού)

Αθόρυβα

Και να δεις 
που κάποια φορά οι αξίες 
θα βρούν την αξία τους 
μακριά απ το χειροκρότημα 
Μονάχα 
με δυο ποτήρια κρασί 
θα βάφουν το δείλι !