Κι αν δεις τον ήλιο .. μιλά 
κι αν αγκαλιάσεις το φεγγάρι .. γελά !

Ψυχές
που αιωρούνται στ ανέμισμα της νύχτας 
γυρεύοντας μια φωνή 
απλώνοντας μια κραυγή
στο κιλίμι του ουρανού 
μικρές λεπτομέρειες , αερικά του νου 
πευκοβελόνες που τρυπούν 
τα σπάργανα της αορτής 
πέταλα που μοσχοβολούν αγιόκλημα και γιασεμί

λαβωμένες 
απ την ασχήμια της μέρας 
ξεκουρντισμένες κιθάρες 
κουρασμένες 
από την ηχώ του χρόνου 
μηνύματα μίσους αγάπης 
χαράς πόνου στοχασμού κι ονείρων 
γραμμένα με ανεξίτηλη βαφή 
στα χείλη του φεγγαριού 
τόσες ψυχές …. χυμένα άστρα 
κεντημένα στη βεντάλια του απέραντου 
τι ναναι αληθινό ; που κρύβεται το ψέμα; 
τι ψάχνουν τι γυρεύουν τι ζητούν; 
γράμματα που μάθαν να μιλούν 
στο σχολειό της σιωπής 
ποιο να πιστέψεις ποιο να λατρέψεις 
κοινά μυστικά ξεδιπλωμένα 
στο τίποτα και στο πουθενά
δεμένα πίσω απ τις γρίλιες των αισθήσεων 
κάτω απ το παραθύρι των παραισθήσεων 
σε ένα κόσμο αθέατο φωτεινό 
γεμάτο από δάδες βυθών 
με κοράλλια εικόνες στιγμές 

τους χωρίζει η ζωή 
η χροιά της λαλιάς 
το χρώμα των ματιών 
η άποψη που χει τα χρώματα της ίριδας
η ουσία που κολλά στον ουρανίσκο 
πότε σαν μέλι λάβδανο 
και πότε φονικό
παράλληλοι δρόμοι σε σοκάκια φιλιών
αντίστροφοι νόμοι σε συρτάρια πνοών 
παρέες στην άμμο της γραφής 
μοναχικές ψυχές σε θάλασσα αναπνοής 
κύματα ορμητικά 
που πνίγουν σε πέρασμα λεπτού
στην άκρη του χαμού το σεβασμό ψυχής 
λιμάνια απάνεμα 
σαν ξαποστάσια μιας γιορτής 
μ ανθόσπαρμα αγάπης , φιγούρες 
γαλέρες θαλπωρής 

τους ενώνει .. η ίδια ανάγκη σ ένα ταξίδι ζεστό 
………….. στον ίδιο ουρανό