Και να δεις που 

καμιά φορά 

θα γελάσουν τόσο δυνατά 

εκείνα τα μυστικά 

που ακόμα κι οι στιγμές τους

θα σπάσουν  

σαν ένα παλιό παραμύθι

με κιτρινισμένες σελίδες 

θα  θυμίζουν την κριμένη άνοιξη

μα αν δεις τις άκρες τους 

τσαλακωμένες στους καιρούς

μουντζουρωμένες στην οχθρα 

σβησμένες στο ναύλον

τελείες ερωτηματικών 

σ ατέρμονο δρόμο

ολόδροσα να ψιχαλίζουν 

κείνο που δεν ξεχνά 

μα με τόσο ωραία μυρουδιά 

και να δεις που 

καμιά φορά

κρεμασμένα στα χείλη 

θα μιλούν τα χαμόγελα 

σαν ένα τώρα αναγραμματισμού 

που ρωτά το γιατί στην αρχή 

κι ένα ατέλειωτο τέλος 

θα του δείχνει ένα βέλος να ρθει πάλι εκεί 

απαντώντας .. δε σπάει η κόκκινη ραφή 

κρύβεται απ τον ήλιο χορεύει στη βροχή 

με ένα διπλό σανδάλι και άρωμα απο πηγή !