Κι ύστερα μου λες γιατί μελαγχολώ
Kοιτώ τη θάλασσα καίγεται ,
πετώ στο χορτάρι κι ο κεραυνός το λιώνει ,
μυρίζω τον άνεμο
κι ο Χασαν τη στάχτη του μαζεύει
να κανακεύει το τσιγάρο στα χείλη
σκοντάφτω στον τοίχο , γκρεμίζεται .
Σπάω το φράγμα της άγονης θάλασσας
με το κεφάλι μια βελόνας .
Περνώ διάφανα το σκοτάδι δραπέτης από μένα
στην μια ξυλοβεργα κρεμασμένη
στα στήθια του Λευκού Πύργου
Ανεμίζω σημαία ανθρώπινη, ποδοπατώ
τους γκρίζους λόφους ,χαιρετώ μια ανεμώνη,
τραγουδώ να ακούσουν οι γλάροι
μη χάσουν το ταξίδι της απάνεμης λύρας,
χορδές που φωλιάζουν τα άστεγα μπλουζ
Στις ομπρέλες παίζουν πουλιά
δεν ξέρουν τι δίνουν κι απλά το χαρίζουν
Στον κόρφο μου ζεσταίνω ένα τζίτζικα
τραβά το πέτο του καλοκαιριού,
Βρίσκω ακόμα τους μίσχους των γέλιων
ανάμεσα στο νερό και την αδεια στέρνα
ανάμεσα στον πόνο στη σιωπή
στα γυμνά παράθυρα
και στο κλωνάρι του βασιλικού
στα πεζοδρόμια που ήχους ψάχνουν
κι ατέλειωτες μουσικές τους δίνονται
στη γευση της πνοής ακροβατώντας
στα ακίνητα, ακοίμητα λιβάδια
στα μερη της φωτιάς
της γλώσσας της ζεστασιάς
δεν παραδίδονται ,
δεν παραδίδονται οι ψυχές
βγαίνουμε αγκαλιασμένοι
απ τα κουκούλια μας
Φθινόπωρο κι ακόμα οι πεταλούδες
ανήμερες , αμήχανες ανθίζουν !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου