Γαλάζιο φως

 

Όχι καρδούλα μου δε μίκραιναν οι ώρες
Μήτε τα φώτα της καρδιάς
ξεγύμνωσαν τους δείκτες.
Μα να είναι που τόσος καπνός
έκρυψε τα πόδια του ήλιου  .
Είναι που γέμισαν τα δάκρυα
τον κήπο κι ακούστηκε βροχή
Κι εσύ που κράτησες  αχτίδες
στα δάχτυλα του ενός χεριού
κι εγώ που έκτισα το δάσος
με δύο κλαδιά ελιάς
γυμνά στεκόμαστε
με ένα φιλί στο δρόμο
περιπλανώμενοι στο φως
με μόνη φορεσιά
το ανίκητο  της άχραντης ζεστασιάς
Τη γεύση του μέσα μας καλοκαιριού
σε ένα μισοφαγωμένο κεράσι
να βάφει το αμάραντο της νιότης ,
της άγνωρης διαδρομής , της ομορφιάς
το δέρμα του ελαφιού
που τριγυρνά στα πέλαγα του εμείς.
Κείνου που έμαθε να παλεύει τα θεριά
όχι με νου μα με καρδιά   
κείνου που δε χωρά υποταγή
κι έχει για ασπίδα την ψυχή .
Κείνου που μέσα του χοροπηδά
το γελαστό παιδί
και στέκει ατόφιο δίχως απάντηση  να δει
κείνο το ατέλειωτο γιατί
που ξέρει  πως στο ερώτημα
μιλάει η σιωπή .
Μα έχει στον κόρφο πολύτιμο το νιώθω
που σαν καθρέφτης  στα μάτια έχει ψυχή,
μια παπαρούνα που έδεσε το μίσχο της
εκεί που μένουν ονειροπόλοι και τρελοί
κι έγινε ο έρωτας  γαλάζιος ουρανός
που ξαγρυπνά στης θάλασσας το βιός
κι η αγάπη μια φωλιά που τραγουδούν
ανέμελα πουλιά στην πιο ψηλή κορφή
εκεί που απάτητα , τρέχει  μια αγκαλιά ,
το είναι της αντικρινά να δει!