Λεύκες

 

Τι ανάγνωση κι αυτή
Γεμάτη σπιρτάδα και ύφος Ομαλού
Έτσι γεμίζουν τα δέντρα γιε μου
Γυμνώνοντας τα κλαριά συνομιλούν οι ρίζες
στα αναχώματα.
Μυρίζοντας τα φύλλα
που αντιστέκονται στα σύννεφα
γεννιούνται  νιούτσικες παραφυάδες.
Κι έτσι ξέρεις ..ξέρεις πως όσα κι αν λείπουν
ζουν κ ανασαίνουν μοσχοβολιές
που μεθούν το ανήμπορο του χρόνου
Κι εκεί που λες κουράστηκα
μαζεύεις τα μανίκια σε ένα λευκό
πουκάμισο που άλλο όμοιο του δεν υπάρχει
Ένα μόνο
εκείνο που στη χούφτα σπάει το βουνό
κεινο που αμέτρητα χέρια φορά
 γυμνό κι απέναντι απ’ τον ήλιο
Αντίσταση γιε μου είναι ο δρόμος
που περνά απ τα άγονα λιβάδια
κι αφήνει σπόρους γιασεμιά
να φυτεύουν παιδιά της λεύκας
που έμαθε να λυγά
φιλά το χώμα μα δε σπα!