Ζεστό φιλί

 

Και θα γυρίζουν οι ρόδες
πάνω στο ίδιο 

ανάγλυφο φόρεμα ξανά και ξανά.
Εκεί θα κοιμάται  κι ο κόπος του ήλιου.
Γυαλιστερός με τα παπούτσια 

κρεμασμένα στον άνεμο.
Σαν από παλιό σπιρτόκουτο που μόλις
ξόδεψε τη σοδειά του γυρεύοντας
στις φλόγες  το κούτσουρο 

που αφύλαχτα ζεσταίνει
Ένας καινούριος κλέφτης που μοιράζει
τρυπημένα μπαλόνια . Κι εσύ που είσαι ;
Συνηθίζεις το γέμισμα του νερού στη φωτιά ;
Ζεσταίνεις καινούριο τσουκάλι σε άδειες πέτρες
σβησμένες στο δόλο του άρχοντα
που γέρνει ανέμελα κ απάνθρωπα κοιτά;
Δεν είναι μάτια μου πως ξεπερνά
το αστέρι τη σκιά του
Μα είναι που μάθαμε
το αγέρι στις δυο μεριές του να χτυπά
Κι όταν γυρίζει ο ήλιος χέρια του δίνουν
μια σπρωξιά να μη φανεί το ανήμπορο σκαλί
μα μια γέφυρα που απλώνει

απ’  άκρη σ’ άκρη το σχοινί
Ξέρεις :ξέρεις πόση ομορφιά κρατά
σ’ ένα σακούλι το μαζί;
Ξέρεις , ξέρεις
πόσο όμορφα γελά , κάθε φιλί 

κάθε ηλιοβασίλεμα
ανάμεσα από την βροχή;
Ξέρεις  τι είναι να ακούς σε κάθε εποχή
κείνο το άχραντο φιλί που αγάπη έχει πιει;
Ξέρεις ; Ξέρεις γιατί το χτίσαμε μαζί!