‘Άχραντο φως ζεστης πνοής

 ‘

Ο γίγαντας πια είχε συρρικνωθεί .
Τα παπούτσια του άβολα και τεράστια
Βάρκες μπαταρισμένες από πλημύρες ,
καμένες στη φτέρνα και με κομμένα κορδόνια .
Πώς να περάσεις την στέρνα δίχως κουπιά ;
Το μοντέλο της φτωχοποίησης έχει αποδώσει .
Κούπες δίχως νερό, λίμνες σχισμένες
γεμάτες από πολύχρωμα κομφετί
κι ένας άγουρος τόπος στεγνών ιδανικών .
Οι καμπύλες του όρους μεγαλώνουν την σκιά του
Όλα βαίνουν στα βάθος

της πλήρης απάνθρωπης νηνεμίας
Κακοτράχαλα , ρημαγμένα όσο χρειάζεται
και ως εκεί που επιτρέπεται να βλέπει
Κατάλληλο εμπόρευμα

πως πώληση της μιας δραχμής .
Λίγο προσάναμμα να νομίζει το τζάκι
πως θα κρατήσει τη ζεστασιά του ,
λίγο φτερνισιά του πλαστικού καιρού

να φυλαχτεί ο βήχας ης παγωνιάς .

Λίγο το ένα λίγο το άλλο ψιλομπαλώματα

να κλείσει τα μάτια της η τρύπα

πίσω από τα ανοιχτά κουμπιά να κοιτά.
Με σκυμμένο το κεφάλι

πώς να μετρήσεις τα άστρα;
Μα θες πως

δε λογιάσανε τους περασμένους χρόνους;
Δεν ζήτησαν το βιογραφικό του ανέμου;
Δε μύρισαν το νιόφερτο λιβάδι;
Τίποτες δεν είδαν .

Μονάχα τις λακκούβες που θα στοίβαζαν
τα πρέπει , τα ίσως , τα μπορεί

τα μεθυσμένα γρόσια
δίχως του κόπου την οσμή .
Έξω από τούτα όμως

βόσκει ηλιαχτίδες ένας καθάριος ήλιος.
Ματωμένος, βρεγμένος κι επιστάτης

του αέναου και του παντού.
Τούτος ο τόπος είχε την βραχνάδα του

στις άγριες ζωγραφιές .
Κείνες των δύσκολων κελιών,

κείνες των κλειδαμπαρωμένων λόγων ,

κείνες της γης των γιασεμιών ,

κεινες των αετών στο χώμα .

Τούτης της γης δεν της αξίζει το θέατρο σκιών.
Το μπόι του μικρό στις πασχαλιές
Κιοτής δεν είναι .

Και όταν δένει κοντάρι στη βροχή
γεννά το κυπαρίσσι

στου κάμπου την άγονη πνοή.
Καθείς στον τόπο του λοιπόν.
Η λάσπη θα ξεπληρώσει τη βρωμιά .
Τούτος ο ουρανός

μια χούφτα περιστεριών προσμένει
Να βγουν φυντάνια στη σκοπιά ,
κι όπου λαλεί έστω και μόνο ένα πουλί

αναγεννάτε η φυλλωσιά .

Κείνη που διψασμένη τον ήχο της φιλά,

που πεινασμένη ταΐζει σπόρους για παιδιά ,

που αναζητά το ύψος της να βρει
σε ένα κλωνάρι ελιάς

με χέρια ξεδίπλωτα από σπηλιά καρδιάς .
Κι αν το μπορείς θα το μπορώ,

και αν το περνάς θα τρέχει
Στάζουν ψιχάλες οι φωνές

που χάραμα τις νότες κουβαλούν .
Φτάνει να είσαι εκεί ,

φτάνει να είμαι εδώ κι εκείνος που γυρίζει
κι ο άλλος που ακούει .

Να χω ξεχαστεί να έχεις αφεθεί
φτάνει να χουμε το θάρρος να ξεχαστεί το εγώ !