Ασίγαστο ποτάμι

Τα χρόνια μεγαλώνουν 

Οι άνοιξες μικραίνουν 

και τρανεύουν το φως τους 

όπως τα ονειρα 

σμιλεμενα στη σιωπή 

μικρα μαθητούδια που χτίζουν

κλωναρι ομορφιας να πιαστουν

κι εκεινο το παιδί 

ακόμα μέσα στο στέρνο να μιλά 

Ένα ασίγαστο ποτάμι 

θύμηση να μοιάζει 

καθε που ο νους ξεχνα 

πως καθε ωρα καθε στιγμή 

πολυτιμα κυλά 

φτανει  αγάπη άχρονα

να χει για βελος και για σαιτια 

ασπίδα , γέλιο κι αγκαλιά !