Αιχμάλωτη μνήμη

 Ανθρώπινο λάθος είπαν 

Ποιανού; ποιος; από πότε; ρώτησα 

Λάθος; ασέλγεια των λίγων 

στο φόρεμα ολάκερης της γης;

Τίνος χρόνων ; ποιων καιρών; 

Ποιοι κρατούν αιχμάλωτη τη μνήμη; 

Οι ευθύνες πετροβολούσαν 

ένα μικρό σπουργίτι 

που έπεσε στον ουρανό τους 

Έτσι θα έσβηναν το λιγοστό του χνάρι 

κι υστερα πάλι θα κρύβονταν 

πίσω απ την αγριάδα 

Μοναχα ο θάνατος ακούει 

πρόωρα άταφες ψυχές 

χαμένη άδικα , χαμένη νιότη

Κανείς δε βλέπει όταν έχει ομίχλη 

Ο Αγερας έπεσε στο πάτωμα 

σπασμένα τα πλευρά του 

Η γη κρύφτηκε στο καβούκι της 

μη και την πατήσει κάποιο βήμα 

Τα δέντρα έκλαψαν 

το μερτικό τους από τα αγρια χέρια 

το είχαν πάρει ,  το γνώριζαν 

Έκλαψαν , έκλαψαν τόσο 

που με βρεγμένη την κοιλιά 

γενούν , δακρυσμένα φυντάνια

να ορμήσουν , να σπάσουν το απόστημα 

της σάπιας φωτιάς , το σώμα του κενού 

το άγραφο προσκεφάλι της ιστορίας 

το γέμισμα της κούφιας επανάληψης 

Όλα σιωπή .

Μονάχα η κραυγή της ακούστηκε 

Δένω δακρυσμένη τα μάτια 

στα ματια τους . Δραπετεύω

Εκεί ανάμεσα στα ζεστά χέρια των ανθρώπων 

τα δάχτυλα μου ιδρωμένα , 

πλεγμένα στα δικά τους ,έψαχναν , 

ψάχνουν θα ψάχνουν το φως !