Όταν μιλάς με ψυχή τραγουδάς ψιθυριστά

Είναι μονάχα δυο τρία κοχύλια

φώναξε η Μαριώ
Τίποτε σπουδαίο τόσα έβγαζε η θάλασσα
στο πέρασμά της
Ακόμη κι η άμμος στο ανακάτεμα της
τα έβρισκε να ξαπλώνουν, ανάμεσα στην υγρασία 

των ματιών της και στη ζεστασιά απ το σώμα της
Τι διαφορετικό είχαν ετούτα και τόσος σαματάς
μη στεγνώσουν στον ήλιο και πάψουν να τραγουδούν;
Για κείνον ειναι μοναδικά. Έριξε στα χέρια του

δυο στάλες από το δρόσο του καλοκαιριού,
τα κράτησε βυζαίνοντας την αυρα της αφής
κι απαλά χόρτασε τα χείλη του στη μυρουδιά τους
Στις ρίγες τους μέτρησε τα πουκάμισα των άστρων
φόρεσε τη ματιά του φεγγαριού στο άνοιγμα τους
κι ύστερα απλόχερα χάιδεψε τα αγέννητα 

διάφανα μαργαριτάρια τους.

Δε θα τα άφηνε να καούν 

μήτε απ τα μάτια του ήλιου
μήτε απ την αδιαφορία που καρτερούσε 

να τα χώσει στο δισάκι της .
Τούτα του φέρναν τη μελωδία της θάλασσας
σε ένα κομπάκι που έφτανε στα αυτιά του
σαν αστραφτερο λυχνάρι που φώτιζε 

τα μύχια της ψυχής του.
Ένα στενό σοκάκι που βάδιζε στα αυτιά του

να ακούσει τη φωνή εκείνης . 

Τα κράτησε στα χέρια της κι υστερα 

απλόχερα του τα χάρισε σαν ναταν φυλαχτό .
Ξέπλεξε στο διχτάκι του τη μορφή της κι απλωσε
τα μάτια της να γυαλίζουν τις μέρες τις νύχτες του
στο δικό τους ακρογιάλι . Εκεί αντάμωναν τα γελια,

οι χαρές οι αγκαλιές τα χάδια και τα φιλιά τους,

σαν ένα αλωνάρι που μάζευε την πιο ακριβή σοδειά.
Στο μέτωπο κρατούσε τις μικρές τους εγνοιες
μεχρι να ζεσταθεί το αντάμωμα των γλάρων
Στη μικρή τους σπηλιά γεννιόταν τα θαυματα
ανάβοντας το κερί της μιας φλόγας
στο φιλντισένιο σκάλισμα τους ανάγλυφα
τα σώματα γνώριζαν τα δάχτυλα 
ανασαίνοντας σπιθαμή σπιθαμή τα χνώτα τους
Είναι δικά του και δικά τους
και πως να καταλάβει η αδερφή του η Μαριώ
α !! Βιβλίο άγνωστο η ψυχή και τις σελίδες
διαβάζει αυτή κι οσοι αγάπησαν τα γράμματα της 

κι ένιωσαν το αποτύπωμα που άφησε να δουν .
Μπορείς να δεις τη μια σταλιά ωκεανό να τρέφει;
Μπορείς να ιστορήσεις το πέλαγο της αγάπης;