Βαρκάρης

 Λίγες σταγόνες αλάτι

ακροβατούσαν στα δάχτυλά του

Μα εκείνος έμοιαζε να χει αγκαλιάσει

ωκεανούς του κόσμου .

Το σταρένιο βλέμμα του ακολουθούσε τη ρότα

που βασίλευε το αγιάζι κι ανέτειλε η καλοκαιριά

Φθινόπωρο πια και τα μελτέμια

θα έπαυαν να μιλούν στη βάρκα του .

Μια παράξενη νηνεμία φώλιαζε στα νερά

Σαν κάτι να θελε να του πει ,κάτι να του μηνύσει.

Έσκυψε στις εντός του φωνές

Μικρά κυματάκια που χοροπήδαγαν

στο στέρνο του. Στα χαρτιά τους έζωνε

τους λογάδες της σιγής κι ανέμιζαν λευθερα

τα πλουμιστά κοπάδια.

Λόγιαζε τον ήλιο με την παλάμη

κι ολο πιο τρανός φαινόταν

Ζύγιζε τα δίχτυα στο κουφάρι της μνήμης

μεθώντας τους κόκκους της κλεψύδρας .

Ένα μικρό του κατάρτι χτύπαγε σαν εκκρεμές

στο ρολόι της πυξίδας, θυμίζοντας τις αμμουδιές

που φόρτωναν χρυσάφι .

Κι είναι τόσο όμορφες οι αμάραντες ψαριές του .

Τα κοράλλια του έφταναν στα πέρατα του δρόμου

αγγίζοντας τις πεταλούδες με το πουά φόρεμα

Σπαρταρούσαν οι φόβοι του στο μπουκάλι

της τόλμης χτυπούσαν τα γέλια στο απέραντο μίλι

κι ανοιγόκλειναν τα κοχύλια των σκέψεων

μοιράζοντας τα φιλιά στα χείλη των ονείρων .

Να που είχε αρχίσει σιγά σιγά να αποκρυπτογραφεί

το μήνυμα που έκρυβε το ακρογιάλι .

Βαρκάρης ο νους σε στέκια μυστικά στήνει φωλιά

κι από τα μάτια της ψυχής την ομορφιά κοιτά!