όσο και τρομακτικό ερώτημα θες να σκοτωθείς ή να πεθάνεις ;
κι εσυ έπρεπε να απαντήσεις σ αυτό
Μόνο που ήξερες να απαντας
σε κεινα που εγραφαν '' επιλογή ''
και τουτα που σου έδιναν
δεν ήταν στις επιλογές σου
Εσυ ο μικρός θνητός θα ξυπνούσες το πρωί
για δουλειά ,για το αντάμωμα
με κεινα τα βήματα του ζυμωτού ψωμιού ,
με κεινα τα κουρασμένα και ξύπνια βλέμματα
που σπούδαζαν ζωή στις στασεις του λεωφορείου
Με κείνη τη φαμίλια που φτερουγά
με τα δικά της ζουζούνια ,με το φιλί των φίλων
και το αγνάντεμα του πρόσφορου ήλιου
στη γουλιά του καφέ . Στο τελείωμα ενός τσιγάρου
που αφήνει την πνοή του στον απέναντι κόσμο
Εκεί που μεγαλώνουν λεμονιές να χει μοσχοβολιά
το πρωινό, στα αλλα που δεν ήξερες
και που χαμογελαστά περίμενες
Σε ένα ραδιόφωνο που παίζει ατέλειωτα
τη μουσική του ρόδου
Εκεί που μεγάλωνες κι οπου πλακόστρωτο
ξανάπαιζες κουτσό
Πλαι στον καστανα που άχνιζε το γελιο του
στο φίλημα της βροχής
Στα μικρά που εμαθες να τρανεύεις ,
στις στιγμές που γίνονταν αιώνες
κι εσυ πλατάνι που περίμενες την άνοιξη
να καταγράψει τον ιδρώτα που τραγουδά
Στο πείσμα των καιρων να κρατήσεις ψυχή ,
γονατισμένη μα με ορθάνοιχτα τα ματια
να βλέπει τη λαχτάρα κι απάνω της να ορμά .
Μια λυγαριά που έγερνε στο αγιάζι φιλώντας
τον θάμνο με τα κρανα κι απ το πιοτή τους
μεθούσε η παρέα .
Εκεί που κι ένα πικρο χαμόγελο
καλεί τις παπαρούνες .
Εκεί που το αδικο γινόταν λιμοκοντόρος που γελά
κι εσυ το ήξερες πως μόνο τα φεγγάρια
γινόταν στον ουρανό φωτιά .
Πηρες για αμπουρο κατι σχισμένα ιδανικά
που τα χες βίβλο και φυλαχτά .
Μήτε το δρόμο ξέρεις μήτε τι φέρνουν τα στενα
μα ειναι τούτες οι φωνές που ακολουθίες
και ακολουθούν σαν πως τα σμήνη των πουλιών
που μαθαν να κοιτούν ψηλά .
Στον ερωτα , στην αγάπη , στο πέταγμα
απ τις ρίζες εως εκεί που άλλο το ματι δεν κοιτα.
Μονάχα αφήνεται κι η μόνη του επιλογή
ειναι η ψυχή κατάματα με τη ζωή .
Φιλί φιλί να συναντά η νυχτα την ανατολή .
Κι από ένα τόσο δα μικρούλικο τσαμπί
αλλάζει το τοπίο και παίρνει φως
να περπατά την κάθε μερα σαν αρχή !
