Κι όμως ολα εχουν εναν ουρανό

Κι όμως ολα εχουν ένα ουρανό 

Τόσο γαλάζιο τόσο απρόσωπο 

γεμάτο απο τα τραγουδια του αγερα

το δάκρυ του σύννεφου , 

το μικρό κι ανύποπτο αστέρι 

που δε λεει να κοπάσει 

στο απλωμα του πρωινου

Αν ρίξεις το βλέμμα σου 

κατω απ τη γη 

γεννιουνται οι φωνές των λουλουδιων

να ακουσουν τα παιδια 

να τρεξουν στο κυνηγι του ήλιου 

να παιξουν κουτσό με το χρόνο

να κοροιδέψουν 

τον τενεκεδένιο χειμώνα 

να δώσουν πνοή 

στο μολυβενιο στρατιωτάκι 

που με τα τερλίκια του χορευει 

τον κήπο των χρωμάτων

σβώλους που να μυρίζουν 

σφεντόνες που διώχνουν το δράκο 

λαμπιόνια ακροβάτες 

που καιν τα φτερα τους 

να χουχουλιάσουν πεταλούδες

ζεστα να γεμίσουν τις χούφτες 

φλούδες μανταρινιών 

καρποί να γραψουν μελωδίες 

να παιξει στο πιάνο 

μια νιούτσικη κι ασύνορη κυρά 

Κι ομως γελα η άχαρη σκιά 

μα απέναντι στο γκρίζο 

η αγάπη την φλόγα της κρατά

γράφει μια ιστορία, 

γελά, κι απ τη σιωπή μιλά 

ακούει ήχους στα σιγανά 

και ολα τα σκορπά !