Κι αν ολα μοιάζουν

Κι αν όλα μοιάζουν με σύννεφο 

κι αν όλα μοιάζουν μ 'αδράχτι 

που χύθηκε στον άνεμο 

με στάλες της βροχής 

εσυ να θυμασαι 

πως οτι γεννιέται από τη γη 

φορά στολή το θάρρος και την αντοχή 

δένοντας κόμπο τη στιγμή 

αμάραντο που εχει πιει 

τον ήλιο από το χιόνι 

ζεστό  κι ακάματο αηδόνι 

Πως οι πιο όμορφες κλωστές

το υφαντό υφαίνουν

γιορτάζοντας πολύχρωμες κλωστές ψυχής

που μαθαν ψιθυριστα 

να χρωματίζουν τη σιωπή 

και στη ρωγμή με μια φωνή 

αγάπης ρόδο να κρατούν  

απάγκιο κι αφορμή 

να χει γινάτι το φιλί 

και για φρεγάτα φλάμπουρο 

το ατελειωτο σοκάκι 

που βλάστησε στην πέτρα 

κι ανέμισε απ την γωνιά 

που εχει δει το ξέφωτο 

σε μιας σκιάς την άκρη 

με ηλιοτρόπια καρπούς 

κι απ της μηλιάς 

το κόκκινο κι ανάλαφρο της δάκρυ !