Δραπέτες

Περάσαμε τα κυματα

απορημένα παιδια που έψαχναν το γιατί 

δεμένοι ανάμεσα στα κλαδιά της άνοιξης 

λασπωμένοι στα φύλλα της βροχής 

με μια ελπίδα στο κατάλευκο χιόνι 

να στρώσει το συννεφο του 

να προστατέψει τις ρίζες

Αλλαξε ο καιρός , αλλάξαμε ντυθήκαμε κελιά 

μα σπαταλούσαμε τον άνεμο

Δραπέτες της στιγμής ,

περπατήσαμε με τα μάτια ,

με τις πλεξούδες των μαλλιών

χτίσαμε κάστρα να παίζουν 

κρυφτό οι πεταλούδες 

Σε ιστους αράχνης πατήσαμε

μυρίζοντας μουχλιασμένα συρτάρια ιδεών

χάρτινων χρόνων

Γλύψαμε τις πληγές μας θα περάσει είπαμε 

Ο τόνος της φωνής μας ασίγαστο ποτάμι 

μας βάφτισε στις πέτρες , 

στα κοτσύφια με κρίνα και φλόγα 

πότισε τις γαζίες των ονείρων μας 

Τα φωτα ουρλιάζουν , 

οι βιτρίνες φορούν αδειανά κουστούμια 

λίγες χούφτες ζαχαρωτά του δρόμου που γελούν 

ανάσες μπαλόνια να πετάμε στο βυθό μας 

Φεύγουμε κι ολο φεύγουμε 

κυνηγώντας το όνειρο 

ο φόβος ο φόβος μη χαθεί και χαθούμε 

Σε ένιωσα . Από παιδί έπαιζες πλαι μου 

ο επαναστάτης που μου έφερνε το τραγούδι 

σαν έπλενα τα χέρια μου στις νότες εισαι

σε κράτησα στην βαρκάδα

του μολυβένιου δέντρου 

στη χώρα που κατοικούν οι κόκκινες κλωστές 

σε έραψα στο στέρνο βελούδινο υφαντό 

στον αργαλειό της εγνοίας , δοξάρι μου ακριβό

το τίμημα και φυλαχτό κι απάνω προχωράμε . 

Ανάγλυφα .

Κωπηλάτες στο στόμα της βροχής 

με το φιλί του ήλιου .

Πίσω από τις γρίλιες ζεστά φυλά η αγάπη!