Μια νύχτα με πανσέληνο

Περπατούσε ωρες αιώνες , 

φεγγαρολουσμένες βραδιές και μερες

με κρυστάλλινη βροχή , με ήλιο που 

του ρουφούσε τα μάτια , με κείνο το αγιάζι 

του αέρα να φυσάει να παγώσει το χρόνο .

Κουράστηκε κι έκατσε να ξαποστάσει , 

Είχε πανσέληνο τούτη η νύχτα κι ο κήπος 

έχει ροδίσει το φως από τις ρίζες του . 

Το χάδι της έπεφτε απαλό κι ο έρωτας έπαιζε 

με τα μαλλιά της .Φούσκωνε τα μπράτσα της

η αγάπη θέλει τόσο πολύ να αγκαλιάσει 

στα δάχτυλα της τον κόσμο . 

Μαγεύτηκε από το ασημένιο της φόρεμα 

το κεντημένο με τόσες πεθυμιές και όνειρα 

έλαμπε , στραφτάλιζε από ακρη σ ακρη .  

Ξαφνικά ειδε το πρόσωπο της σελήνης 

να του μιλά.  -Που πας ξένε; τι γυρεύεις ; 

- Γυρεύω να βρω το κλειδί να ανοίξω 

την ψυχή της απάντησε . 

Την ψυχή της κοπέλας που νοιάζομαι .

- Ποιο δρόμο πήρες; 

- Πέρασα πολλούς δρόμους 

- Είδες κάπου τα σκαλοπάτια των ρόδων; 

ξέρεις χρειάζεται να μπορείς να τα δεις, 

να τα χαϊδεύεις απαλά , να τους δώσεις

το γελιο σου, να μπεις στην τρυφεράδα 

των κόκκινων φύλλων και κάπου εκεί 

θα βρεις ένα ασχημάτιστο κουτί 

χωρίς ευθείες γραμμές με λοξεμένους κύβους

και κορδέλες από χρωματιστά χορτάρια. 

Ίσως όμως να δεις και κατι γκρίζα βότσαλα,

άσχημα με μακριά νύχια ,παρατημένα 

σε μια γωνιά ή πάλι εναν νάνο με κοντά 

πόδια και ψηλό λαιμό . Μα εσυ, εσυ το νου σου

στο κουτι .Αν δει πως δεν σε τρομάζει 

πως αγκαλιάζεις ότι βλέπεις θα σπάσει 

την κλειδαριά του να περάσεις . Να θυμάσαι

στο δρόμο σου θα βρεις πολλά τέτοια κουτιά . 

Στο ένα θα γράφει το όνομα της κοπέλας σου. 

Ταραγμένος ξύπνησε . Κουρασμένος καθώς 

ήταν τον είχε παρει ο ύπνος .

- Μπα σε καλό μου μουρμούρισε τι όνειρο

και τούτο . Συνέχισε να περπατά . Στο δρόμο 

στριφογύριζαν οι σκέψεις στο όνειρο . 

Θυμήθηκε πως ναι καθώς την πλησίαζε 

είχε δει στην πορτα της κρεμασμένες ανεμώνες 

κι υστερα κάποια άλλη στιγμή ειδε κατι 

αλλόκοτο να στέκει κατω από τα μαλλιά της . 

Γύρισε την πλάτη του κι έστρεψε το βλέμμα του

στην ομορφιά . Άλλες φορές πέρασε πλάι της 

και βλέποντας σκιές στο χολ αποδοκίμασε 

την μαύρη φορεσιά τους . Κι αν αν περασα

το κουτί και το πάτησα ; σκέφτηκε τρομαγμένος .

 Αν  τα κουμπάκια αυτά στο στέρνο της 

που γέλασα μαζί τους ήταν το κλειδί ; αν αν .. 

μπα σε καλό μου ξανα μουρμούρισε 

τι σκέφτομαι ; όνειρο ήταν μόνο . 

Το βήμα του εγινε πιο αργο πιο προσεκτικό .

Τώρα ήξερε πως έπρεπε να προσέχει που πατά 

Ο δρόμος είχε λουλούδια , μικρά φυλλαράκια 

των δέντρων,νανακια ξωτικών κι ολα,ολα ψυχές. 

Στο χέρι του είχε το κλειδί .. χαμογέλασε !