Μια λέξη γεμάτη φως κι αγρύπνια

Μου αρκεί 

ένα μπουκέτο φρέσκα λουλούδια 

μαζεμένα  απο τον κήπο του κόσμου 

αυτό που ξέρω

πως εκείνοι που με φωνάζουν 

με το μικρό μου όνομα 

γεμίζουν τις γλάστρες του κήπου μου 

πως από της πληγές μου 

έμαθα να αγκαλιάζω τον άνθρωπο 

που ερωτεύομαι 

εκείνο το μικρό σπουργίτι

που κουβαλά στις πλάτες τον καθαρό άνεμο, 

μια λέξη γεμάτη φως κι αγρύπνια

όμοια με τον ήλιο  ιδια με εναν χτύπο,

που γυροφέρνει αθέατα στο πλαι μου

σε καθαρά νερα σαν  νούφαρο κυλα  

και χαϊδεύουμε μαζί την χαμένη άνοιξη

φυτεύοντας καινούργιους σπόρους  

που δεν μου αρκεί ο χρόνος 

να βολέψω τα χρωματα της αιώνιας νιότης 

που να βλέπω γύρω μου γέλια δυνατά

λύπες να μπαίνουν σε σπηλιά

που δεν στενεύω την ψυχή μου

να χωρέσω σε ρουχα φανταχτερά

που πιστεύω σε έναν άνθρωπο θεό 

κι απ τη σιωπή του μου μιλα 

μου αρκεί που περπατάω 

δίπλα από άγουρα κορίτσια 

κι από ανώριμα παιδια 

που άσπρο εχουν τον σκούφο 

μα χρωματα μες την καρδιά 

και μια παλέτα στη ματιά 

που το δωμάτιο μου ειναι μια θαλασσα

να κολυμπούν γυμνές αλήθειες 

που κάτω από ένα δάκρυ 

κρυμμένο ένα ζεστό χαμόγελο γελά

να πλένει το πρόσωπό της η γαρδένια 

κι ένα παιδί να χει το ρόδο 

για χτένι στα μαλλιά 

που τις μέρες μου μετρώ 

στα φυλλα ενός γαρύφαλλου 

που ψίχα κι αερα εχει αγαπη και δροσιά !