Άτιτλο

Κι αφού μετατρέψαμε την αγκαλιά 
σε ένα δάχτυλο που δείχνει 
μιλήσαμε για επαίτες , για φοβισμένους 
για ερείπια ανθρώπων 
για κενούς και μισογεμισμένους καθρέφτες 
πόσος οίκτος , πόσο μικρή ανθρωπιά 
Εμεις οι τρανοί , οι δυνατοί 
κι ουτε ενα σπουργίτι 
αυτό που κρατήσαμε για μια στιγμή 
μια στιγμή της αιωνιότητας του
δε φώτισε να φτερώσει ο ουρανός 
σμήνη αγριολούλουδων 
Καημένη ανθρωπότητα 
τα μολυβένια σου στρατιωτάκια 
σκορπίστηκαν στον άνεμο 

κλεισμένα στο σύννεφο

μονολογούν  
βυζαίνοντας το χέρι της μοναξιάς  !