Άραγε σπάει το κλουβί;

Μάθαμε .. μάθαμε να λέμε 
κάνε τούτο κανε το άλλο 
μίλα μου , γελα μου , νιώσε με 
κατάλαβε με όλα σε έναν άλλο τόνο . 
Αλλου και πάντα για τους άλλους 
κι αλήθεια γιατί οχι εμεις;
κι αν οι άλλοι φοβουνται αυτο που φοβόμαστε;
Μας λείπει το θάρρος για την αλήθεια
αυτό το να σου πω που κέρναγε τον ήλιο 
σε σένα κι οχι αδειες πινελιές 
προτότυπες , ιδανικές που να κερδίζουν
τα άδεια χειροκροτώντας ένα ψέμα  
Τι ειναι ο φόβος τελικά ..ενα τίποτε 
ενα κενό που κάποτε μας ορίζει 
σαν ακέφαλος εγωιστής που κραδαινει 
μονάχα το όνομά του .
Κι άραγε γιατι στο φοβο μιας ανοστης τριχιάς 
απορριψης χάνουμε ζωή 
Τι φταιει και δεν μαθαίνουμε μα μόνο κοιτάμε 
κι αμπάριζα τον δυόσμο και τ αγκάθι
βγάζουμε απ το καλάθι 
δίχως απ το ζύγι να ακουστει το βάρος του 
κι η αποκοτιά να γέρνει όπου βρεί  .
Ποιός μας πήρε τη γλώσσα και τραγουδάμε 
ποιός ήχος έκλεισε τη μουσική και ζωγραφίζουμε 
στους τοίχους αυτά που λέει η ψυχή 
Τι άραγε ζητάμε το πέπλο του ονείρου ή το όνειρο
Κι όμως μετρώντας τα σκαλιά της στιγμής 
ανθίσανε φιλίες άπλωσαν κλωνάρια και δεθηκαν 
φύλλα καρδιάς . Ποιός εισαι ποιά ειμαι μη μιλάς 
κι ολα ενα δίχτυ με μόνο αγκίστρι τον άνεμο.
Ποιός στο πρωτο βήμα θα φανεί 
κι άραγε σπάει το κλουβί; 
Μόνιμοι και περαστικοί , μουγγοί κι αθώοι ένοχοι
φλύαροι και ακτιβιστές σε γνωριμες πλαγιές 
δέσμιοι στου χρόνου μας το εκκρεμές!