Μια θάλασσα προικιό

Ακόμη κι αν χώριζε η λέξη Ζωή 
τα γράμματα της ,σε διάφορους φακέλους 
θα αρμένιζαν οι πνοές της .
Να πολεμάς για την δική σου ορμήνια 
με κυνηγούς τα λούλουδα του κήπου σου 
αντρειωμένους θαυμαστές τ άρματα 
που όρισες να σου κρατούν τα βόλια και τα στάχυα 
Δικός σου ειναι ο ουρανός δικό σου το βελόνι 
Προικιό ειναι η ζέστη προικιό ειναι και το χιόνι 
Στους άδηλους καιρούς συ να σαι ο αντάρτης 
του αγέννητου οπαδός και της συνήθειας σβησμένο φως
Κι αν σε λογιάζουν γνωστικοί κι υποταγμένοι 
κι αυλικοί σαν ένα γιο μες τους τρελούς 
πες τους από τρελούς πήρα μια ελιά
και γέμισα στο πιάτο μια θάλασσα για φαμελιά 
πως γνώρισες Θεούς με ανθισμένους κεραυνούς 
μα αγάπησες μια φλογέρα του βοσκού 
με νότες μπολιασμένες που πάνω τους ζέσταναν φωτιές 
κι αντιλαλούν οι άνοιξες σ όλες τις εποχές .
Πάρε απ τον Γκάτσο Αμοργό του Ελύτη τ ατέλειωτο φυντάνι 
ρίξε στους ποιητές σπίθα να ανάψουν το μαγκάνι 
γέννημα θρέμμα το βιολί σε ανυπότακτου σεργιάνι 
Κι αν το μπορείς κι αν το μπορώ για να το πεις για να το πω
δεν θέλω να σ αλλάξω λίγο από σένα να κρατώ
κάτι από μένα να σου χαρίσω να χεις το φλάμπουρο σταυρό
τότε θα βρεις θα βρω το στοιχειωμένο μου εγώ 
να σπάζει το αδράχτι κι από την άκρη της κλωστής 
να απλώνει σπόρο ουρανού το άστεγο εμείς 
στο ασυμβίβαστο ξυπνά ο ήλιος πιο νωρίς!