Ανά - πλαση

Κι ευτύχισε ο τόπος

από ποτάμια υποσχέσεις
και τα νερά ψάχνουν τους τρόπους
απ’ τα στεγνά τους μη μισέψεις
Κι αναρριχήθηκαν βουνά δακρύων
στεγνώνοντας το ρέμα
πως θα έρθει άλλο βαμμένο
πολύχρωμο το ψέμα
να σου χαϊδέψει τις ορμήνειες
κι όλα γυμνά των όσων είδες
Και φρόντιζε η πανδημία
το γιατρικό της για να δώσει
λίγο απ το θρόνο των κυμάτων
ενδόμυχα κούφια σπαρτά να αποδώσει
ξερολιθιές με ανάπλασης το χώμα .
Κι εσύ που στέκεις στο καντήλι
στο άγνωστο να αλυχτάς
μη τύχει κι έρθει το σφοντύλι
πριν απ’ τ’ αδράχτι που αγροικάς ,
γυρίζεις φύλλα στο βιβλίο
και επανάληψη κοιτάς
Μα να θυμάσαι αυτό που σε κοιτά
είναι ότι εσυ ορίζεις
σε έναν καθρέφτη που μιλά!