Έρωτας και πνοή

Πως γίναμε ετσι;

πως καθηλώσαμε τον έρωτα

σε ηδονές και σάρκα δίχως ψυχή ;

πως βγάλαμε ζωή δίχως ζωή;

Ξεχάσαμε να ερωτευτούμε αυτό που λένε πνοή

που μοιάζει να ναι αστρο ,

να ναι φεγγάρι που ποτίζει την αυγή,

ασπίδα κι αγιο φως που ανάβει κάθε μικρή στιγμή

Πως είδαμε τον έρωτα δίχως το δάκρυ

που δένει ανασεμια και ένα χαμόγελο γεννά ,

κεινον τον μαχητή που δεν κοιτα το εγω του

μα κλείνει μοιρασιά , λαχτάρα ,

για οτι υπάρχει και μιλά

με ένα παιδί που παίζει και διεκδικεί η αλάνα του

να δείχνει ξαστεριά

Πως ανέραστους βαφτίσαμε κεινους

που η εγνοια τους σε άλλο προσκέφαλο αγρυπνά ;

με ένα χαμόγελο χτίζουν τη γη

κι αυτή από την αρχή γυρνά.

Πως είδαμε τον ερωτα μακρια απ' την καρδιά

την ωρα που ξεχύνεται φωτιά και θαλασσα πλατιά

να ζωντανέψει μίσχους ,

φύτρες που γέρνουν στα βουνά ;

Γυρίζω το ρολόι κι απ την αρχή του ξεκινά

Θυμήσου , θυμήσου άνθρωπε

δεν βγαίνει η ανατολή αν νυχτα αγκαλια δεν εχει πιει

κι ας θυμηθούμε πως ο ερωτας ειναι παιδι

που χει όλες τις εποχές στον κύκλο του

μα χει λιακάδα σε κάθε τόπο και πηγή

γεμάτο αλήθειες που χτυπά, στο στέρνο του φωτιά

και λάβα στου νοιάζομαι για σένα κι εσυ μαζί

νοιάζεσαι για οτι πετά

κι οτι ανασαίνει σε ένα ζεστό φιλί

που δίνεται από ψυχή!