Θα αλλάξει Κερέμ; //

Να μαι πάλι να αναρωτιέμαι θα αλλάξει
τούτος ο κόσμος Κερέμ ;

Πάλι στην ίδια στάση με το ίδιο λεωφορείο

της πίκρας που πέρασε πριν χρόνια.

Εκεί που η διαδρομή του σκόνη μπαρούτι

κι αδικοχαμένες ψυχές μοίρασε

σ άλλα χλωρά φαντάσματα .

Στα τώρα ακόμη κοιτώ κλουβιόσπιτα

που ακόμη δε ξέρω αν άνθρωποι και πληγές

ζητούν την ίδια μοιρασιά . Κι αν πάω πιο πίσω

πάλι η γιαγιά θα μου φωνάζει να προσέξω

τα χόρτα μη βρουν τη φωτιά .

Κι ήμουν παιδί κι έγινα γυναίκα κι ήρθαν

τ άσπρα μαλλιά και πάλι αναρωτιέμαι μάθαμε;

Μάθαμε ‘’αδελφέ μου να λέμε τα σύκα σύκα

και τη σκάφη σκάφη

ή μείναμε στο δε βαριέσαι αδελφέ

Κάποτε θα ρθουν να σου πουν ακούγαμε

και είπαν . κι ύστερα βροχή και σήμερα. πνιγήκαμε

μια κουταλιά όλο κι όλο κι αυτή τόσο παραμύθι

χώρεσε που μήτε η μνήμη κράτησε τα πανιά της

μήτε ο γιαλός τα χνάρια του .

Φταίει η φλόγα , το χώμα , ο άνεμος ,

φταίνε τα δεντρα που γεννήθηκαν στην γη .

Φταίει το σπουργίτι που ψίχουλα έψαχνε να βρει.

Κι ο ύπουλος καιρος που έπνιξε τη φωνή .

Ως πότε;

Θα χτυπάμε το βότσαλο να πονέσει η θαλασσα

Θα ξεριζώνουμε το βλαστάρι

μη γίνει δάσος και καει

Ως πότε; Θα θρυμματίζεται ο ήλιος

μη πληγώσει το σκοτάδι

Θα κρύβουμε τις πατούσες του

μη δει τα ιχνη ένα παιδί

Ως πότε

Θα δίνει η κάθε εξουσία το γυαλί

κι εμεις σαν αλλοι υπήκοοι στον ανθρωπο

θα ανοίγουμε ουλή .Τι μας χωρίζει τι;

Ποιοι είναι οι αφέντες και ποιοι οι δουλικοί;

Κι απόψε πάλι αναρωτιέμαι μάθαμε;

Και κάθε φορά η απάντηση …σιωπή.

Κοιτώ το μικρό γλαστράκι στο παράθυρο

Ξετσουμίζει ένα μπουμπούκι . πάνω του πέταξε

μια πεταλούδα που μύρισε τα άρωμα

μιας δροσοσταλιάς .

Δεν μπορεί ..δεν μπορεί ..δεν έπαψε δεν παύει

να ανθίζει ζεστά το γιασεμί !