Τόσο μακριά τόσο κοντά

 

Η  Δανάη ήταν ενας λιλιπούτειος άνεμος

με σγουρά μαλλιά και κόκκινα μάγουλα 

που πέρναγε αθόρυβα και από παντού
Της άρεσε να χώνετε ανάμεσα 

στους μεγάλους να ακούει τις ιστορίες τους. 

Τα γελια , τα ζεστά πειράγματα, κείνες τις

γαλάζιες διάφανες ακρογιαλιές που έπαιζαν 

ζωγραφίζοντας στο πάτωμα λέξεις.

Κι  άλλοτε εκείνα τα μελαγχολικά μάτια 

που ιστορούσαν και της ξύπναγαν τη δίψα,

την πείνα της αθώας περιέργειας

και  του αυθορμητισμού της μικρής εισβολής

στον κόσμο των μεγάλων.
Ενας μικρός τρυποκάρυδος σαν να λέμε 

που χτύπαγε το δέντρο να ακούσει τη φωνή του.
Έτσι κι εκείνη τη μέρα η γιαγιά είχε καλεσμένες 

τις φιλες της .Ολο και κατι ενδιαφέρον 

θα χε να ακούσει. Οι καλεσμένες είχαν φθάσει .

Τα προεόρτια της μέχρι τώρα συζήτησης 

δεν της γαργάλαγαν καθόλου το νου. 

Μη σου πω ότι δεν τη συνέφεραν κιόλας, γιατί κατι
έπιασε το αυτι της κατι τις για τις μικρές 

σκανταλιές των εγγόνων τους . 

Μπααα δε θα έμενε.Άρπαξε τα παιχνίδια της

και χώθηκε στη μικρή της σπηλιά .

Πιο καλά εκεί ο μικρόκοσμος της 

δε μαρτυρούσε και δεν εκανε παρατηρήσεις .

Πέρασε αρκετή ωρα και κατι άκουσε 

για μια μικρή ιστορία .Έτρεξε σαν σίφουνας 

να πάρει θέση. Ήσυχα καθώς βολεύτηκε 

δεν ενοχλούσε κανέναν. Η κυρία Μαρια 

δασκάλα καθώς ήταν αρχισε να εξηγεί

πως αληθινό δεν είναι μόνο ότι είναι κοντά μας 

αλλά αυτό που μας κανει να νιώθουμε κοντά 

με αληθινά συναισθήματα .

Ούτε που καταλάβαινε η Δανάη τι εννοούσε

αλλα περίμενε αυτό το λαχταριστό παρακάτω

που έπαιζε στη γλώσσα και στα μάτια της .
Η μικρή ιστορία είχε αρχισει . 

Η κυρία Μαρία εξηγούσε. 

Κάποτε γνωρίστηκα με κάποια φίλη 

από μια συνταγή για μπακλαβά. Ναι μη γελάτε. 

Στο περιοδικό του δήμου τότες γράφαμε 

και κάποιες συνταγές . Μαζί με μενα λοιπόν 

έγραψε και η Κατερίνα για το ιμαμ. 

Κάποια στιγμή λοιπόν ανταλλάξαμε κουβέντες

για το σιρόπι , για το τσιγάρισμα της μελιτζάνας 

κι αρχισαμε να έχουμε επαφές. Εγω από την Πόλη 

εκείνη από το Ικόνιο δύσκολα κείνα τα χρόνια 

να βρεθούμε . Έτσι λοιπόν αρχισαμε 

την αλληλογραφία. Αργότερα όταν είχαμε 

και τηλέφωνο μιλούσαμε σχεδόν κάθε μερα . 

Ανοίξαμε τα σπλάχνα μας η μια στην άλλη . 

Γίναμε φίλες. Γίναμε αδερφές . 

Κάθε χαρά και λυπη την μοιραζόμασταν 

σαν να κοιμόμασταν πλάι πλαι. 

Η Κατερίνα εφυγε από το Ικόνιο . Μετακομίσανε

στην Αυστραλία μαζί με την οικογένεια της . 

Έχουν περάσει 10 χρόνια κι ακόμα βρε 

μαζί είμαστε . Κάθε φορα λέμε ίσως

κάποια στιγμή βρεθούμε να αγκαλιάσουμε 

η μια την άλλη. Να κοιταχτούμε στα μάτια. 

Μα αυτό για λίγα δευτερόλεπτα. 

Μετα το ξέρουμε πως έτσι είναι και τώρα . 

Κοιταζόμαστε ψυχή με ψυχή κι αυτή τα λέει όλα .

Γελάει στα ματια , κρύβεται στο φως της καρδιάς.
Κατάλαβες βρε τώρα ; Αληθινό δεν είναι μοναχα

ότι ακουμπάμε αλλα αυτό που νιώθουμε
πως ακουμπάμε και ζεσταίνετε ο κόρφος . 

Αυτό που σ αγγίζει με τη λαχτάρα της καρδιάς .
Πέρασαν χρόνια η Δαναη μεγάλωσε .  

Και πως τα φέρνει ετούτη η ανέμη της ανάσας.
Κρατά τις πολύχρωμες κλωστες της 

και πλέκει ξανα και ξανα υφαντά 

να στολίσουν παράθυρα . 

Η καρδιά της χτυπούσε σε τόπους μακρινούς

ίδιοι ρυθμοί , ίδιος χορός   . 

Μονολογώντας ψιθύρισε ..θύμησες
Αχ κυρια Μαρία ... Αληθινό ..Ναι ..αληθινό

και πως να κρυφτείς από ένα άχρονο παιδί !