Συν - οδοιπόροι

 

Γύρισα σπίτι με τα αποκαΐδια στην πλάτη 

και κρεμασμένες στα αυτιά μου 

δυο - τρεις κερασιές 

από εκείνα τα μισοφαγωμένα σπίτια 

Καθώς βάδιζα ανάμεσα τους 

τα ματια μου γέμισαν φως 

Ηξερα πως θα αναστηθούν τους άκουσα

 να λένε πόσο αγαπάνε την ρίζα τους 

Τι δύναμη θεε μου ζωές , τόσες ζωές με σάρκα,

φωνη, δεμένα σαν κρίκοι . 

Πολεμιστές που χύθηκαν στο δρόμο 

με σύνθημα τη μνήμη . 

Πως θαυμάζω το θάρρος τους 

Η ζεστη σφυροκοπά τους τοίχους 

Βγήκα στο μπαλκόνι . 

Ένα δροσερό αεράκι πέφτει στους ώμους μου 

Ήρθες με γκρίζα μάτια γεματα καπνούς 

Είδες κι εσυ ε; ρώτησα. 

Κουνώντας το κεφαλι 

μου απάντησες ένα αχνό ναι 

Ξαφνικά ένιωσα πως ηθελα να σου μιλήσω

μόνο για τα μικρά φυντάνια που συνάντησα , 

για κεινους τους ελαιώνες που κράτησαν 

τους καρπούς τους , 

το ζευγάρωμα των κύκνων

στη μικρή λιμνούλα, κι εκείνα τα παιδια 

που παίζανε στο πάρκο της ελπίδας.

Έβλεπα στα ματια σου τη θολούρα 

της άγνωστης πόλης .

Κι ας καταφέρω Θεε μου 

να πάρω την ομίχλη σου.

Θέλεις να παίξουμε με τη νυχτα; σε ρώτησα . 

Χαμογέλασες . Κι αυτό το χαμόγελο 

μετράει τα άστρα στα μάτια σου .

Κι ήρθαν εκείνα τα κλωνάρια του δέντρου

να σμίξουν με τα χερια μας 

Μικρός ο κόσμος κι ειναι εμεις 

ή μήπως εμεις κι ο κόσμος 

ποιος ξεχωρίζει την μοιρασιά;