Γιατί πληγώνεσαι;
Ένας μικρός σπόρος είσαι που γύρευες
να ανθίσουν ζεστές παραφυάδες
που κατακτούν το δάσος με θαματα δροσιάς
Μα κι όταν έβρεχε
το σύννεφο που μάζευε τα κυματα
Πως τόσες κερασιες ξάγναντο θε να καρπίσουν;
Μένεις αυτοεξόριστος στη γη που απαγγέλουν
οι ανηφόρες μοιρασιάς
στοίχους της μιας περπατησιάς
Κι εκεί που θωρείς την έρημο κενή και μόνη
ένα απαλό κελάηδημα του τζίτζικα ζυγώνει
Άκους ; ακούς πως πετούν βρεγμένα τα πουλιά;
Το βάρος το σώμα τους βαστά ,
μα είναι ανάλαφρη η ψυχή
κι αυτή κρεμιέται σε λόφους σε κλαριά
γυρίζει τα ποτάμια κι απ τη αρχή ξαναγυρνά
Πεινά για ήλιο διψά για μια γουλιά
της νιότης με τα ασπρα στα μαλλιά .
Κι εκείνοι που απέναντι το βλέμμα σου ακουμπούν
περάσαν χίλιους τόπους
μα το όνειρο στα ματια τους κρατούν.
Κι αφού εγω είμαι εσυ κι αυτός ο άλλος μου εαυτός
θα βρουν δρόμο τα χέρια να δέσουνε στο φως !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου