Πρωτομαγιά

 Ξυπνά ο Μάης 

Τα πόδια του βαστά 

μη τονε βρουν τα βόλια 

Πλιάτσικο κάνουν γυρολόγοι 

τραγούδια άσαρκα του τραγουδούν 

να κλέψουν την σοδειά 

των λουλουδιών του 

το ρόδο που ελούστηκε 

το αιμα των παιδιών του

Λαβώσανε την λευτεριά 

πλάνης κουστούμια αδειανά

Φωνές από το χώμα αγρυπνούν 

και δροσουλίτες καλούν της μνήμης 

το κόκκινο χορτάρι .

μηνύστε τα πουλιά να φυλαχτούν 

μηνύστε τα παιδια να τα αγκαλιάσουν 

γυναίκες ορθές σταθείτε 

βυζάξτε του άνεμου γενιά 

γεννήστε ψυχής παλληκαριά  

Άνδρες βρείτε της λύρας το σπαθί 

παίξτε του ήλιου μουσική 

χορός του Μάη αρχινά 

Του ποιητή ορμά η φωνή 

τούτη η γη να ξεπλυθεί 

σε ένα γαϊτάνι από ζεστή βροχή 

η πενα γράφει στίχο '' Αντισταθείτε ''

 

Πίσω απ ' τα σύννεφα

 

Και ξέρεις τι μου αρέσει;
Αυτό που ακόμα 

κι όταν τα μάτια σου συννεφιάζουν

ίδια με ένα σπασμένο σύννεφο ακούγονται.

Μισό να κουβεντιάζει της βροχής 

κι άλλο μισό με τόση τρυφεράδα

να γέρνει σαν ίσκιος γιασεμιού.

Και τούτο που ο ήλιος απλώνει  γεμάτος

μια σιγανή αγκαλιά τι ρόδο που ανθίζει!

Σπουδαίοι τόποι

Να λοιπόν που τίποτε τρανό

δεν χρειάζεται να ζεστάνει.

Λίγο το πέρασμα της σιγής,

λίγο η ποδια της νυχτας

που ξέρει να αγκαλιάζει

τα χνώτα των ανθρώπων

Κι εκείνο το είμαι εδώ , να προσέχεις

πως κλείνει μέσα του

ολα τα μυστικά του κόσμου

σε ένα καθρέφτη που απέναντι κοιτά

σαν ενα κοκκινο τριανταφυλλο

που τρυφερά κλείνει τα φύλλα του

Σπουδαίοι τόποι οι καρδιές !

Πρωϊνό

Χαράζει

Μουντός καιρός

σαν πως μαγειρεύει το σύννεφο

να πλένει τις αυλές

να πετάξει τη σκόνη του χαμένου χρόνου

στα δάχτυλα , στα πόδια της θάλασσας

Ένα μικρό κουτάβι κλείνει το δρόμο του

κάνοντας νάζια 

στο πέταγμα μιας πεταλούδας

Κοιτώ πίσω από την κατήφεια του

φως και ήλιο μυρίζει
Περπατησιές κόβουν βόλτες
ανάμεσα στο στήθος και στα μάτια
τα φώτα της γαζίας κυκλοφορούν
πάνω μου δείχνοντας τα χρώματα
σαν φαντεζί φόρεμα της μέρας
Απ το μικρό μου αυλόγυρο
τη φωλιά του εντός μου
ξεπηδούν οι χορδές της κιθάρας
κι εκεί που λέω παίξε μου
να ακούσω το τραγούδι σου
απλώνει τα δάχτυλα στις φυλλωσιές
κι ακούγονται γέλια ανθρώπων
τι όμορφη μελωδία .. χορεύουμε;

Άτιτλο

Μια σταλα φως 

φιλιώνει με την άνοιξη 

κι ανθίζει 

το τραγουδι του κόσμου!

Προσευχή

 Κυριε 

δώσε μου το φως 

να αγκαλιάσω τους κόπους σου 

να σμίγω τα χέρια μου 

στον πόνο των ανθρώπων 

θηλάζοντας την φωνή σου 

Βοήθησε με να κατοικώ 

εξω από το αδικο 

γυρεύοντας τη μοιρασιά του ισου 

μετρώντας τα κυματα της θαλασσας 

στη μεριά που ανθίζει ένα χαμόγελο 

στα φυλλα των ανθρώπων 

να μείνω ενας μικρός βολβός

στης γης το ολόδροσο λιβάδι 

Διώξε τον κύκλο της αδιαφορίας

και στόλισε τον δρόμο της εγνοιας 

στεφάνι κρινολούλουδου 

στο άρωμα τον ματιών σου 

Κυριε 

φώτιζε με το στέρνο σου 

σπόρους να θρέψουν τα παιδιά 

γυμνά από αγάπη 

και πεινασμένα από αγκαλιά 

στους δρόμους πια να μη γυρνούν 

Αγκάλιασε τα σπλάχνα τους 

να έχουν τον ήλιο λευτεριά 

δος τους τη δύναμη να βρουν 

ζωή καθάρια να διεκδικούν 

κι οσα αγκάθια πλάι τους κι αν περνούν 

στο σωμα να αφήνουν γρατζουνιές 

μα ανίκητα κι ατέλειωτα

η καρδια τους να χτυπά 

Κυριε ξεδίπλωσε μου τις αισθήσεις 

με αυτές βαθιά ψυχή να αναζητώ 

τον άνθρωπο στον άνθρωπο 

με πίστη κι αγάπη να ακολουθώ!

Είναι κάτι βραδια

Είναι κάτι βράδια 

ίδια με τα άγραφα ποιήματα 

εκείνα που μπορούν 

να σε κλείσουν μέσα τους 

μόνο γιατί 

στη ραχη τους νιώθουν

το βλέμμα σου 

κι εσυ μυριζεις 

το χαδι του γιασεμιού τους

ειναι που 

ανορθόγραφα μιλα η σιωπή 

καθώς σκύβει στο χώμα της 

αρμονικά , τρυφερά

ισα με το φτερούγισμα 

σταγόνα και γη!

Αποτυπώματα

Γύρευες 
ένα ποίημα 
γύρευα 
την καρδιά του 
κάπου εκεί 
ελεύθερα 
αγκαλιασμένοι 
χαθήκαμε!

Πολύτιμα μικρά

Κι είναι εκείνα τα μικρά

που μια άνοιξη κρατούν στα στήθια

Ένα μικρό αεράκι που ψιθυρίζει

λόγια ζεστά από τον κόρφο των ανθρώπων

να στεγνώσει το δάκρυ.

Ένα απαλό χειροφίλημα καρδιάς

που ανάβει το φως της παπαρούνας

Ένα κελάηδημα του μαζί με σένα περπατώ

δικός σου ξένος με αποτύπωμα ψυχής,

γεύση του ουρανίσκου στο διπλανό καφέ,

ένα αγνάντεμα του νου

πέρα απ’ τις φυλλωσιάς του,

περα από κείνον μα ένα με κείνον

Κι αν δεις πόσα μικρά βαφτίζουν τον κήπο,

λεπτομέρειες που χτίζουν γέφυρες,

πουλιά του στέρνου

που ζωγραφίζουν δεξαμενές της ζεστασιάς.

Κι είναι που τίποτα πιο σπουδαίο

από το σχήμα ενός χαμόγελου,

στο αντικρινό το βλέμμα .

Τίποτε πιο τρανό

από το χάδι στα φύλλα του βασιλικού

την ώρα την ώρα που ανατέλλει

ο ήλιος της καρδιάς

είναι όμορφο …όμορφο να μην θωρείς αγάπη

μα εσύ να αγαπάς!