Κι είναι εκείνα τα μικρά
που μια άνοιξη κρατούν στα στήθια
Ένα μικρό αεράκι που ψιθυρίζει
λόγια ζεστά από τον κόρφο των ανθρώπων
να στεγνώσει το δάκρυ.
που ανάβει το φως της παπαρούνας
Ένα κελάηδημα του μαζί με σένα περπατώ
δικός σου ξένος με αποτύπωμα ψυχής,
γεύση του ουρανίσκου στο διπλανό καφέ,
ένα αγνάντεμα του νου
πέρα απ’ τις φυλλωσιάς του,
περα από κείνον μα ένα με κείνον
Κι αν δεις πόσα μικρά βαφτίζουν τον κήπο,
λεπτομέρειες που χτίζουν γέφυρες,
πουλιά του στέρνου
που ζωγραφίζουν δεξαμενές της ζεστασιάς.
Κι είναι που τίποτα πιο σπουδαίο
από το σχήμα ενός χαμόγελου,
στο αντικρινό το βλέμμα .
Τίποτε πιο τρανό
από το χάδι στα φύλλα του βασιλικού
την ώρα την ώρα που ανατέλλει
ο ήλιος της καρδιάς
είναι όμορφο …όμορφο να μην θωρείς αγάπη
μα εσύ να αγαπάς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου