Μια χαραμάδα φως

 Κόπασαν όλα
Ακόμη κι εκείνη η λιλιπούτεια αυγή

σφράγισε το στόμα της

κοιτάζοντας τα λιγοστά φτερά του ήλιου
Τόσο φως πως λιγοψύχα ανάμεσα στα ερείπια.
Μια μικρή τοσοδούλα φωνή

άχνιζε ανάμεσα στον τοίχο και τον άνεμο.
Μια μικρή χαραμάδα που έβγαινε στο φως.
Μια τοσοδούλα μικρή άνοιξη

πως γέμιζε τα μάτια της γης
 -      Θα έρθεις τη ρώτησα
 -       Εδώ μένω , απάντησε.
Να θυμίζω στην επανάληψη

στην κάθε επανάληψη πως το σκοτάδι
φέρνει φως και το φως το σκοτάδι.
Κ ι έτσι γεννιέμαι έτσι γεννιέσαι ξανά και ξανά
Όπως εκείνα τα ξωτικά που μας μεγάλωσαν
και δεν έπαψαν να μεγαλώνουν
γενιές και γενιές σαν πρώτο ,

ανέγγιχτο μοναδικό φιλί.
Κι είναι σπουδαίο να ξέρεις
πως χείλη από δρόσο το καρτερούν !