Αποσκευές

 Γύρισα σπίτι γεμάτη από την ησυχία της πόλης

κι εκείνα τα μικρά σκάφανδρα 

με τις σόμπες πετρελαίου. Τόσο σιωπηλά.

Που θαρρείς κι άλλο λόγο δεν εχουν

να πουν πέρα από την μικρή αναμμένη τους φλόγα
Τόσο μικρή που μπαίνει στα στόματα 

των ανθρώπων να ζεστάνει τις ανάσες . 

Τα πουλιά κρύφτηκαν στη σπηλιά τους .

Τόσο γυμνά με ένα σεντόνι του ουρανού , 

αμίλητα πως στέκουν στη μυρουδιά του χειμώνα. 

Να μαι κι εγω στη δικη μου σπηλια .

Το ραδιόφωνο παίζει την μουσική κι ένας φάλτσος

τραγουδοποιός βγαίνει από τα στήθια μου
Σε τούτη τη γωνιά που λες διπλα από το τζάκι

μαζευόμαστε κάθε βραδύ . 

Σαν σε ενα τοσοδούλη 

σπιρτόκουτο μικρά ξυλαράκια 

οι αναμνήσεις , οι παρουσίες , οι απουσίες 

χτίζουν βγαλμένα απο τον κόρφο 

μια ολόκληρη πόλη.

Τα αστεία των φίλων ,

οι σκληρές πικρές αλήθειες 

που μεθούν σε ένα ποτήρι κρασί, 

τα κούτσικα αλλα τσαλακωμένα 

αλλα που μόλις ζωγραφίστηκαν όνειρα ,
κατι λέξεις , ενας χορός συναισθημάτων .

Τα μικρά ξύλινα στρατιωτάκια της μνήμης 

που δεν έπαψαν να επαναστατούν
κι εσυ που σαν άλλος μπροστάρης 

σηκώνεις την παντιέρα της άρνησης 

κι αντιστέκεσαι στη θέση του βολικού 

να σηκώνεις τα μάτια σου κρατώντας 

στα βλέφαρα ολάκερη γη
Πατρίδα γεμάτη πατρίδες 

και γραντζουνιές και κοπάδια ελαφιων 

Μη μου μιλάς για κελιά τα κελιά 

ειναι εκεί που κλειδώνουν οι καρδιές 

Και μεις λιβάδια τις είπαμε . 

Να τρέχουν λεύτερα άλογα στη βροχή ,

δάκρυα που γελούν και φιλια 

μεγαλωμένα στις κερασιές 

Και ξέρεις τι ειναι πολύτιμο ; 

να κουβαλάς ανθρώπους μεσα σου , μαζί σου , 

στη σιγή στη σιωπή κι όταν βραδιάσει 

να αφουγκράζεσαι το γέλιο και την αγωνία . 

Δεν ξέρω να σου πω τι ειναι ποίημα 

ουτε πως γράφεται η ιστορία ,

πως να δαμάσω το μελάνι , 

πως να εξηγήσω την ιδια τη ζωή 

με τα φορέματα της .

Όμως για δες μεσα και εξω από μενα 

βρίσκω εσένα .

Αλήθεια εχει άλλο πιο όμορφο τραγούδι 

από την μυρωδιά των ανθρώπων;