Κανείς από μας δεν θα παραδινόταν
όχι οσο ειμασταν μαζί
Αυτοί εκεί τρανοί, δειλοί μ' αδεια ψυχή
να μας σκορπίσουν θέλουν
Μα εμεις πιαστήκαμε από τα χερια
κρίκοι, κομπο στον κόμπο
με τα νερα της θαλασσας στους ωμους,
θα φθάσουμε δεν ξερω που μα θα φθάσουμε
Είναι γιορτή σήμερα της Αγίας Μαρίνας
για θυμήσου ,τι ομορφο !
'' Μαρίνα πράσινό μου αστέρι
Μαρίνα φως του αυγερινού
Μαρίνα μου αγριο περιστέρι ''
να μωρε για τούτο θα φθάσουμε
Γιατί έχουμε μαζί μας αιώνιους ποιητές
του χθες του σήμερα του αύριο ,
του δρόμου τους τελάληδες
της αποκοτιάς, της τολμης,
της ομορφιάς περπατητες
Έχουμε φωνές που γίνονται ταξίδια
τόπους δροσιές για να κρυφτούμε
σπηλιές του ήλιου ανοιχτές
ηλιόπετρες που εμαθαν να ανθίζουν
βουνά που από την καψα τους
αντίλαλο ζωής καλούν
Η ρίγανη και η ελια
μοσχοβολούν στο πιατο μας
γιατί μιλάμε
με τα πουλιά κι αλφάβητο μας δίνουν
γιατί μια χούφτα τοπος χωρά ολο τον κόσμο
γιατί από τα δάκρυα φτιάχνουμε το λιβάδι
γιατί οι δροσουλιτες μας με τα ελάφια ζουν
κι ετούτος ο βασιλικός
απλώνει φυλλα για σκαριά
το χωμα του διψα
το τσιμπολόγημα περιστεριών
λευκά να τιτιβίσουν στα ανοιχτά
ξυπνά την μνήμη και σφίγγει τη γροθιά
να βρουν κατάρτια τα πανιά
για αυτό σου λέω .. πάμε .δεν ξερω που
μα εχει τόσο μπλε ο ουρανός
να θρέψει μονοπάτια
να γίνουν δάση να φωλιάσουν τα πουλιά
πάμε σου λεω πάμε ολα μιλούν απ την καρδιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου