Η άρνηση του βολικού

Ένα όχι τράνταζε τόσο βαθιά τις αισθήσεις του

που θαρρείς κι απ την καρέκλα θα ακουγόταν
το σπάσιμο χιλιάδων τζαμιών.
Ναι λοιπόν είχαν τσακίσει κείνα τα φτερά
που στις πλάτες του μέρωναν τις ασχήμιες .
Θόλωσαν τα κρύσταλλα που κοιτούσαν
κατάματα τα πλευρά της αλήθειας .
Γεύτηκε αλμύρα κι άφησε κείνες τις αμυχές
να προχωρούν σα σημάδια στο δέρμα του .
Μα θα τα παρατούσε;
Θα άφηνε τα μάτια της άνοιξης χωρίς φως;
θα τύλιγε το νιώθω σε πλαστικό νήμα ;
Πάντα του άρεσε η μυρουδιά της γης
την ώρα που όρθωνε το βλέμμα η χαραυγή
Κι εκείνο το βλέμμα που μέσα του γυρνούσε
πως θα του έσβηνε τα χείλη;
Κοίταξε πλάι του .. πάντα καθόταν δίπλα του
εκείνη . Φορτίζοντας το νου του , 

ζυγίζοντας τα χρώματα
σαν έννοιες που κουβαλούσαν σπαρτά πηγής .
Πως να τρυγήσεις ρόγες δίχως αμπέλια
να σπάσεις το ηλιοβασίλεμα 

αν τέσσερα μάτια δεν το δουν
να μοιραστείς το χιόνι σε μια αγκαλιά
που νερό γίνεται να ποτίζει τα χείλη
μπα το κιότεμα δεν χάιδευε 

ποτέ τα νήματα του νου του
μήτε και κείνη η απόσταση βρήκε ψεγάδι
να σκούζει η πόρτα στα πόδια της συνήθειας
Κει θα ταν όσο το ποτιστήρι της αγάπης
στο χωράφι του βρισκόταν κείνος θα μοιραζόταν
το ράντισμα , παρέα με τα αγριοκέρασα
που στα τσαμπιά τους χάραζαν 

την γεύση της ζωής
την άρνηση του βολικού στα χνάρια επαναστάτη
με ορίζοντα που μοσχοβολά 

σαν γιασεμί στο απέραντο
κι αγιόκλημα άγουρης ελπίδας 

από τα χώματα ψυχής!