Διαδρομές μελωδίας

Πήρε να χαράζει 

Είναι τόσο όμορφη αυτή η ώρα της ησυχίας 

που θαρρείς και κλείνει όλα τα μυστικά 

του κόσμου εφτασφράγιστα στο στόμα της .

Κι ανάλογα με τα νερά τους φορα

τα χρώματα της η Ανατολή . 

Ένα φλιτζάνι αχνιστού καφέ 

έφερνε την μυρουδιά του στα ρουθούνια της . 

Χιονίζει μα τούτη η μερα σημαδιακή 

που μόνο ζεστασιά γέμισε το δωμάτιο 

Ενας νάνος ομιλητής πάνω στο τραπεζάκι

περίμενε το κλικ του να ανοίξουν οι κουρτίνες 

του παίζοντας με τα χείλη του .

Ένα μικρό τραντζιστοράκι μπαταρίας 

βγαλμένο απο τα κιτάπια της γιαγιάς 

ζουζουνίζει με το παιδί εντός μου .

''Να πλυθείς γιαβρούμ κι υστερα 

χόρευε όσο θέλεις '' Μετα την αγκαλιά της 

από το κρεβάτι που με φιλιά 

την εζωνε, το αγαπημένο μικρούτσικο

κουτί ήταν το πιο όμορφο δωρο στο σπίτι

της γιαγιάς Καμιά φορά τραγουδούσαν μαζί 

κι εκείνη που μάθαινε τα τραγούδια τους 

πως νόμιζε πως κέρδισε τον κόσμο 

στην ποδιά της . Φτερούγιζαν άτσαλα 

τα πόδια της μα ποιος νοιάζεται για αυτό, 

το ρυθμό της μερας έστρωνε με μικρά 

πηδηματάκια χαρας. Το πρωινό στο σπίτι

της γιαγιάς ήταν το τρέξιμο των μικρών 

πόνυ στο λιβάδι. Κάπως έτσι φάνταζε

η χαρα του να κοιμηθώ στη γιαγιά . 

Φόραγε την ποδιά της και πλένοντας τα πιάτα μ άφηνε να απολαμβάνω τα κουνήματα που μου κερνούσε ο τοσούτσικος εκείνος μικρός φίλος . Καμιά φορα σταματούσε την μουσική 

κι έμπαινε στο σπίτι μας ενας κυριος που μιλούσε . Άλλοτε καταλάβαινα τι έλεγε άλλοτε βαριόμουν και φώναζα αλλαξτο γιαγιά μα κείνη ήθελε να ακούσει . Και τότε έπεφταν τα μεγάλα μέσα . Η βροχή  με τα τσουβάλια της απορίας .Κι αυτός που τα ήξερε ολα αυτά που έλεγε; πως έβλεπε τόσα πολλά κι αρχινούσα τις ερωτήσεις . Γελούσε και καθώς ήξερε πως δεν θα την άφηνα στην ησυχία της αρχίναγε να μου εξηγεί '' Αυτός ειναι εκφωνητής ειναι δουλειά αυτό και και και μέχρι που έμπαινε πάλι ένα τραγούδι και μες την καλή χαρα πάλι έπαιζαν τα πόδια μου σκαλώνοντας μέχρι την φούστα της . Σε λίγο θα μαζευόταν οι φίλοι μου στην αυλή να παίξουμε μα εγω πάντα τον μικρό μου φίλο μαζί

Αμα κουραζόμασταν από το  παιχνίδι θα βαζαμε το μουσικό κουτί να χορέψουμε . Αυτό πάντα μέσα του είχε μουσικές . Η γιαγιά είχε βρει την κρυψώνα του και έβαζε την βελόνα όπως την έλεγε στα τραγούδια . Το σούρουπο άναβε την ξυλόσομπα ο παππούς , η γιαγιά ζύμωνε τυροπιτάκια τα έβαζε στο μικρό της φούρνο και από πάνω της έριχνε τα ανοιγμένα καστανα να ψηθούν . Πάλι ο μικρός φωνακλάς ανοιχτός ή που θα μιλάει ή που θα τραγουδά . Και τότε αχ τότε κρατιόμασταν χερι χερι και χορεύαμε κι οι τρεις μαζί. 

Πλανεύτρες μου θύμισες  ! Μια φωνή με έβγαλε απο το σπίτι της γιαγιάς . Καλημέρα καλημέρα απο το Ράδιο....... και το τραγούδι .. 

Δες του ανέμου την οργή.

Δες πώς παίζει σαν παιδί. Δες το λίκνισμα της μέρας, σα χαίρεται η καρδιά κι αλλάζει χρώμα, χρώμα και τροχιά.