Στα υπόγεια ειναι η θέα

''Για κείνους τους λίγους 

που αξίζουν τόσα πολλά ''

Ρακένδυτος και σκυθρωπός 
γύρναγε σ άδειους δρόμους
της μοναξιάς του ορφανός
ένας αγύρτης περιπλανώμενος θεός
του δωσε χρίσμα 

από ψυχή και στέμμα από τη ζωή
τίτλο βαρύ να κουβαλά να ναι αφορισμένος

να μην ξεφεύγει από αυτό 

να ναι πάντα δοσμένος
κι οτι βλέπει οτι ζει 

να μην  το νοιώθουν οι πολλοί

τη μοίρα του σαν συναντά 

ίσα στα μάτια την κοιτά
και την ρωτάει να του πει 

τι τάχα έφταιξε ; γιατί; 

απο το λαιμό του κρεμάστηκαν τόσα γιατί
και κείνος ο λυγμός του 

να τ απαντήσει δεν μπορεί

γιατί μιλά κι ο μόνος ήχος η σιωπή
τι τον κρατά δεμένο 

στου πόνου το κατάρτι;
γιατί η χαρά του ξέστρωσε κρεβάτι
κι ο αναπαμός του 

πετάχτηκε σα στάχτη
κόντρα της βγήκες της θεάς 

κι έπαψες να την προσκυνάς
χτίζεις με στάχυ σπιτικό 

μα αντέχει στον καιρό αυτό
βγάζεις φωνή με μουσική

κι ανοίγουνε οι ουρανοί
αγγίζεις το τίποτα και το κενό 

κι ανθίζει ένα χαμόγελο μικρό
τα λόγια σου σπίθες μικρές

που απλώνονται σαν πυρκαγιές
οι σκέψεις σου σκληρές γροθιές

στο σήμερα μα και στο χθες
τα αισθήματα σου ακριβά 

μα τα χαρίζεις στη στιγμή
κι εκείνη γίνεται τρανή 

ποιος εισαι εσυ; ποιος εισαι εσυ;