Πανδημία .. με πόσους κρίκους ;

Είναι τρομακτικό πια 

Ποτε άλλοτε δεν μιλήσαμε τόσο για το θάνατο 

Ποτε δεν μας είπαν τόσα για κείνον

Τα κατάφεραν πάλι να σπείρουν τον φόβο 

κι η αγωνία , ο χαμένος χρόνος , ο εγκλεισμος 

να ναι το μόνο που βλέπουν τα μάτια μας 

Χάθηκαν κάθε άλλες αιτίες θανάτου. 

Τέλειωσαν οι χαμένοι από την άσπρη σκόνη 

τέλειωσαν οι καρκίνοι , τέλειωσαν ολα οσα υπάρχουν

Μια πανδημία που τρώει τα πάντα 

Ενταφιασμός ζώντων και νεκρών .

Και μεις άθελα μας αναπαραγωγοί του σκότους 

με άλλες αιτίες. Πόνος για τον συνάνθρωπο 

που χάνεται ,αγωνία για εκείνους που παλεύουν

να ξεφύγουν, φόβος για τις ζωές μας , 

φόβος για τα παιδιά .

Τα παιδιά αυτούς τους μόνιμους χρεώστες 

κάθε γενιάς που μαθαίνουν πως να σωπαίνουν , 

πως να αναπτύσσουν το εγώ δίχως την αγκαλιά

της συλλογικότητας , δίχως το παιδικό φιλί ,

το κόρτε της αθωότητας , το γελιο από 

το στόμα με τα καινούργια δοντάκια . 

Την εφηβεία που ανταρτικη γεννήθηκε

και φίμωτρο της τάζουν . 

Το πρωτοφίλημα του ρίγους που αναπτύσσει

το συναίσθημα , την άποψη, την αμφισβήτηση,

τη γεύση του πρώτου κρασιού της παρέας,

το σφιχταγκάλιασμα του έρωτα. 

Τους νέους και τις νέες που πάρκα χτίζουν 

με τις φωνές τους κελιά μοιράζουν . 

Μαθήματα χωρίς το χέρι του δάσκαλου

να τους χαιδευει τα μαλλιά χωρίς σκολειό 

να αγαπάνε . Τυποποιημένα γράμματα

γνώσης χωρίς το χαδι της έντασης

δίχως φωνή για διεκδίκηση .

Κρυα πιάτα σερβιρισμένα 

σε ιλουστρασιόν πληκτρολόγια. 

Και που καιρός για αγάπη, που καιρός

για κύλισμα στο χορτάρι . Πειθήνιους εργάτες

μιας παγκόσμιας κασετίνας των λιγων . 

Αυτων που δεν χρειάζονται χέρια μα οθόνες

συγκατάβασης μιας επιφάνειας τυφλής . 

Φοβάμαι αυτά που θα ρθουν 

φοβάμαι το βάρος που πέφτει στα παιδιά  .

Και μεις τι; θα σωπάσουμε ; πάλι; 

θα ξεχάσουμε πως κάποτε ήμασταν παιδιά; 

Μας βολεύει ετούτος ο αργός θάνατος; 

Μας βοηθά να αναπαράγουμε τον τρόμο ; 

Όχι δεν είμαι άτρωτη. 

Μα διαλέγει κανείς την αιτία του θανάτου του; 

γνωρίζει το πότε; κερδίζει μέρες με ανοχή; 

Κι αλήθεια τι εγινε η Σάμος πόσοι ξυπόλητοι

γυρνούν στις λάσπες πόσοι γερόντοι χάθηκαν 

στην πικρία του χαμένου βιός τους ; 

Που πήγαν ολα τα άλλα που κοιτούσαμε 

Γιατί ξεχνάμε πως παντού χρωστάμε 

απλωμένα χέρια; Που πάει η ανεργία; 

που σκαρφαλώνει η φτώχεια; 

που πήγε το νοιάζομαι της προσφυγιάς; 

Προσέχουμε τον συνάνθρωπο 

μα ας σταματήσουμε να κατηγορούμε

τα παιδιά , ας θυμηθούμε τα παρτυ

και τα γλεντια μας σε όποιες εποχές 

ας διεκδικήσουμε την ανάσα μας . 

Ο ήλιος λαμπυρίζει . Το φεγγάρι φέγγει 

η θαλασσα ήρεμη κυλά τα λουλούδια μυρίζουν ,

ποτίζεται η γη απ τον ουρανό . 

Ας σταματήσουμε τον λόγο για το θάνατο

ας δώσουμε πνοή να μεγαλώσει μια στάλα ζωής 

Έχουμε δρόμο σκληροτράχηλο 

ας αγκαλιάσουμε τα παιδιά να μην ξεχνάμε

πως δεν είναι στάσιμη η ζωή τρέχει γάργαρη πηγή

κι είμαστε άνθρωποι με νου και με ψυχή . 

Αλήθεια τι δώρο η πνοή !