Φόρτωνε ο ουρανός τις κοιλάδες του ,κι εκεί ..

Ζεστά που κυλούσαν οι μέρες .

Όχι ..οχι ποτέ δεν ήταν χαμένες οι ακίδες

σε κάθε τόπο στην ώρα του λεπτοδείχτη

φανέρωναν τις μύτες και έσερναν τη λύπη.

Μα τούτα τα αστέρια άναβαν

με το πρωτοξύπνημα κι έσβηναν τα φώτα τους

στη μοιρασιά του ουρανού.

Μικρές παραφυάδες που ρίζωναν

στο πλάγιασμα του πλάτανου με λόγια

της φλογέρας , στόλιζαν τα κλαδιά του.

Δεμένες στον ίδιο κόπο στον ίδιο ιδρώτα

που ανεβαίνοντας τα σκαλιά προς την κορυφή

των ονείρων, στάλαζαν στο στόμα

κι άπλωναν σαν χαμόγελο.

Φόρτωνε ο ουρανός τις κοιλάδες του ,

κι εκεί ξαστέρωναν οι παπαρούνες ,

φιλιόταν οι λέξεις με τις ψυχές

νανούριζαν λευκά τα σύννεφα τις βροχές

δένονταν τα χέρια σχηματίζοντας

σμήνος χελιδονιών στα δάχτυλα

που βούταγαν στη θάλασσα της μελάνης,

της ροδιάς, της μουσικής

να στιγματίσουν τον επίγειο παράδεισο .

Η ομορφιά ζωγράφιζε το γαϊτάνι του καιρού

με ανεξίτηλα τα χρώματα της συντροφικότητας

Τι έγινε .. που πάνε τα όνειρα όταν στενεύει

ο νους φορώντας το σκούρο σακάκι ;

που χύνονται τα γέλια όταν στερεύει η άνοιξη;

Μα να που ανάμεσα στο χτές και στο σήμερα

πάλι τα δύσκολα απλώνουν

και σμίγουν τα χέρια

Ο Νίκος θα παίξει την μονοσάνδαλη κιθάρα ,

ο Πετρής θα αγγίξει τα πλήκτρα του ακορντεόν

κι ένα τραγούδι θα γεύεται τα χείλη

των πολλών

Όπου να ναι έρχεται η Μαρία κρατώντας

το φεγγάρι ,έχουν ανάψει τα φώτα του

κι η πολυθρόνα του είναι ζεστή .

Η Γιώτα θα ζυμώσει το ψωμί κι η μυρουδιά

απο το αλεύρι θα μυρίζει τα πρώτα βήματα .

Τα ξύλα στο τζάκι θυμίζουν τον κορμό

του πλάτανου και πως !

ετούτος έμαθε να μιλά κι ανάμεσα

απ τα φύλλα του να σιγοψιθυρίζει

είναι στυφός ο δρόμος κι η λύπη ερημιά

μα η ανθρωπιά μια λέξη ζεστασιά

που τη φορά η καρδιά κι απλώνει δίχτυα

στα δύσκολα χτυπά πιο δυνατά!