Άτιτλο

Φορές που σκουπίζω με τα δάχτυλα 

το θολό του ουρανου

Τα αισθάνομαι στους ώμους μου 

Μικρά κυκλάμινα 

που χορευουν με τη φωνή τους 

Ανείπωτα κελαηδήματα 

γεννημένα στα στάχυα

Και τότε ανοίγω τα φτερά μου 

να χουχουλιάσουν στο στέρνο τους

Στέκομαι μπροστά τους 

τοσοδούλης σπόρος 

που ξυπνά στο ζεστό φιλί του ανέμου 

γεμάτο κεράσια κι αγριοφραουλιές ,

πλημμυρισμένο αρισμαρι και μέλι ψυχής

Γυμνός που έμεινα στο φως της ομορφιάς 

Τι αλλο πιο δυνατό απ την αγάπη!