Τόσο που έτρεχαν τα χρόνια
ανόμοια και ίδια
που μόνο τα παιδια ξεχωρισαν
τις ανεμώνες καταμεσής του βράχου
Θέρισαν αγωγιάτες το γόνιμο το σπέρμα
αγνάντι στο πελαγο να βρει
να κρυψει του αδικου φωνή
να φανερώσει την ορμή της νιότης το πουλί
Κι εσυ που αντάμα μου
ψάχνεις τον ηχο σου να βρεις
κι εγω που από σένα
κρατώ της θύμησης το μερτικό
ας κρατηθούμε από μοναχα ένα κλαδί
κι ας ακουστούμε σε μια νότα
που χει του ήλιου το φιλί
Πάμε κι εμεις στα παιδιά που κοιμήθηκαν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου