Συνάντηση

Πόσο με ξέρεις πόσο σε ξέρω 

μαθαίνω την γευση απ το ηλιοβασίλεμα 

γνωρίζεις τον ήχο της Ανατολής 

πως μαζεύω τις παπαρούνες του χειμώνα 

κάτω απ τον ίσκιο του πλάτανου

Ετσι μπορούν να σκαρφαλώνουν 

τα δέντρα στις όχθες των ποταμών, 

φορώντας μοναχα

το ανάλαφρο της γύμνιας τους 

Τα δάκρυα των θλιμμένων να αγκαλιάζω 

με ικεσία ένα χαμόγελο του ουρανου 

Δίχως τι δίχως  πως,  

με πότισες ροδόσταμο

Χωρίς ποιος χωρίς τίτλο 

άγγιξα τα ζεστα σου βράχια 

όπως δέθηκα 

με τις σταλαγματιές των ματιών σου 

και ανθίζει ο κήπος .

Όπως εκείνα τα γυμνά καλώδια 

ανταμώνουμε ξεχασμένα χελιδόνια 

της άνοιξης στο ποίημα του χειμώνα 

Μαζεύοντας ψηλά κατάρτια 

απλώνουμε μικρά πανιά 

κι ετσι καταλαγιάζει ο σπόρος 

Στην αντάρα 

γαληνεύει ο παιδικός μας ήρωας 

κι οτι ακούγeται 

τα νερα των ανθρώπων 

βουτηγμένα στα νούφαρα των πουλιών 

στις ακρες καλαμιών 

που ζωντανεύουν οι κύκνοι !