Μικρός Αποσπερίτης

Ένας μικρός Αποσπερίτης είσαι μάτια μου 

Στο στόμα μιας κουρασμένος άνοιξης 

βυζαίνεις το φως των λουλουδιών

Κι εγώ η τυχερή 

που σε χώρεσα στα στήθια μου . 

Στα Άγραφα και στης σιωπής τα σκαλοπάτια

κουβεντιάζοντας 

μαθαίνουμε το χρώμα της σκιάς 

κι ύστερα πάνω της αφήνουμε τα χρώματα 

να ανασαίνει γυμνά το μοβ της ζεστασιάς. 

Πώς αλλιώς! 

Στα στενά της άγονης γης 

φλόγα τα φύλλα της τριανταφυλλιάς. 

Κι όπου κοιτώ κι όπου κοιτάς 

στάζει το αγιόκλημα κερί 

μοίρασμα να χει η ομορφιά 

κι ότι ανεμίζει στα ψηλά 

είναι ο χτύπος της καρδιάς!

Γυμνά στο φως

Να το παλεύεις 

Να το παλευεις καρδούλα μου 

Ωσπου να ανθίσουν τα αμάραντα 

μέχρι του τέλους τη αρχή 

την ακρη που συναντά τον κύκλο

Τη μυρωδιά της γαζίας 

στο άγονο χώμα 

Να συναντάς το δάκρυ πέρα απ το βλέμμα 

στη ζωγραφιά του βράχου 

Κι όταν τα συνεφα σκεπάζουν το φως 

να ανατελεις ήλιος ψυχής ζεστός 

Να το παλευεις μάτια μου 

εσυ το νήμα εσυ ο κόμπος 

εσυ της λύσης ο καρπός 

κι όταν αλλάζει ο καιρός 

εσυ να το θυμάσαι 

πως εισαι γη , έναστρος ουρανός 

κι ο αέρας που διπλώνει στο μελτέμι 

κι ανάβει ηλιοβασίλεμα 

να βρει το όνειρο το δρόμο της αγάπης 

στο χρώμα που γελά ο Θεός 

Να το παλευεις καρδούλα μου

δεν εχει άλλο τρόπο 

Οι ανθρωποι γεννηθηκαν 

στη μυρωδιά ενός παιδιού 

κι εκεινο το χαμόγελο 

γινηκε τοπος τους κοινός 

λευκαίνουν το τραγούδι 

και βαφουνε τις νότες 

με της καρδιάς τον ήχο

στου γέλιου τους τη γύμνια

μοιράζοντας το φως !

Ατιτλο

Κι είναι και τούτα τα γεράνια

Που δεν γνωρίζουν 

Την σιωπή του κόσμου 

Κι ανθίζουν και τραγουδούν 

Σαν κεινες

Τις ανθεκτικές ψυχές 

Που ομολογούν στον άνεμο

Το χρώμα των χειλιών τους!

Ξύπνα μαμά ( Αφιέρωμα -Παγκόσμια μέρα κατα του παιδικού καρκίνου)

Φοβάμαι  μαμά 

Όχι ενέσεις , γιατρούς και γιατρικά

Μήτε οτι μου τυχε κι από παιδι 

εγινα δάσος που φυλάει 

τα δεντρα του από τη φωτιά

Φοβάμαι εκείνα τα άγρια πουλιά 

που από γεράκια εγιναν άνθρωποι 

που κλέβουν τη ζωή ,

σκοτώνουν και φιμώνουν την ανάσα στα παιδιά

Παλεύω μαμά 

με άγρια θεριά με μια σφεντόνα 

που μου έμαθες να χω για οπλο στην καρδιά 

με κεινα τα βόλια που παίζαμε με τον μπαμπά 

κι έμειναν ζεστα παιχνίδια 

να μου ξυπνούν την ομορφιά

Παλεύω μαμά μαζί με κείνα τα παιδιά 

που δε χορταίνουν το τρέξιμο και το κρυφτό

μες την αλάνα του κόσμου να γνωρίσουν την χαρα 

Κοιμήσου μαμά 

κι εγω σαν φυλαχτό στα ματια σου θε να πετώ

στους πύργους απ την αμμουδιά 

φτιάχνω σπιτάκια στα αστεγα πουλιά 

Ξύπνα μαμά 

εγω είμαι εδώ στην αγκαλιά σου 

με ένα κρυμμένο θησαυρο σε ένα μου φιλί 

να σου ροδίζει την αυγή 

Ξύπνα μαμά και πες τους 

μόνο η αγάπη δυναμώνει την καρδιά 

Πες τους πως τα παιδια είμαστε σπόροι 

που φτιάχνουν γη και ουρανό 

να ξεπλυθεί ο κόσμος , να ανθίσουν αστρα ,

να μεγαλώσουν βιολέτες και βασιλικοί 

γέλιο να σπείρουν με ήλιο και βροχή 

Ξύπνα μαμά μικροί θεοί το τραγουδούν 

το σ αγαπώ απ την αρχή 

και ντύνονται οι μεγάλοι σε αιώνια μουσική ! 

Σκόρπιες σκέψεις

Κι έτσι έρχεται το βολικό κομμάτι

Αυτό μας αθωώνει από όλους κι από ολα

Δε φταίμε εμεις η κοινωνία που άλλαξε 

Κι αναρωτιέμαι ποιος ειναι η κοινωνία;

Δεν είμαι εγω δεν εισαι εσυ;

Κάποιος φεύγει κάποιος έρχεται αδιάφορα 

Γεμίζουν κενα δίχως ουσία 

σε αναμονή το νοιάζομαι στην προσμονή το ειδα 

μα πάλι ένα μισό ερώτημα κλείνει την απάντηση

Μια παύλα σταματάει το δάκρυ της βροχής 

κι υστερα πάλι ανοίγει ο δρόμος 

προς προς το στάχυ της ελπίδας 

Και πως αλλιώς ; ετσι δεν ειναι ο δρόμος μας;

Γεμάτος ανηφοριές του φεγγαριού 

γεμάτος κι από κατηφοριές του ξάγναντου 

Γνώστες της παράνοιας 

πραγματογνώμονες της υλης 

κι απάνω στο λυρί ενός κοκκινολαίμη 

το φτερό της ουσίας . η γευση στο νόημα 

η λαχτάρα στο βλέμμα κι η μοναξιά του βιολιστή.

Αντίλαλος η μουσική ποιος βλέπει που κυλά,

ποιος ανταμώνει το νεύμα της , 

που στέκει η ιστορία μας , που γαληνεύει η ψυχή 

που ξαποσταίνει  η γαζία 

Η αμφισβήτηση κι ο ρόλος του ψαχνω 

Γυρεύω τον ήλιο,το φως ,το στέκι των ανθρώπων 

στο αντάμωμα των γλάρων .

Αμείβομαι με τις φωνές των λουλουδιών 

στο στόμα των παιδιών 

κι ετσι με κατακόκκινη τη γευση 

η γλώσσα μου φτανει στα αυτια σου 

Ξενόγλωσση ή το άγγιγμα 

δική και άγνωστη .

Μα κοίτα πως γελά ο άνεμος 

βυζαίνοντας πολλά ανθισμένα στάχυα !

Κι αν ήξερες

 

Κι αν ήξερες τι ήλιο κρύβεις μέσα σου!

Μια θάλασσα και συ γεμάτη γαλάζιο

Να ρουφά με δίψα την ομορφιά

Λικνιζοντας το κορμί

ανάμεσα στα βράχια της αγάπης 

Και τις πορτοκαλιές της ζεστασιάς!

Αγαπη

Μου φτάνει ένα χαμόγελο 

Να ταξιδεύει τον κόσμο 

Ένα γεράνι να μοσχοβολα στις αυλές 

ένα αηδόνι να τραγουδά στις φωνές 

των ανθρώπων 

κι ένα ακατέργαστο φιλί

Να κελαηδα στις καρδιές υφαίνοντας

Τη ζεστασιά της αγάπης!

Καλές γιορτές με πολύ πολύ αγάπη

Κοντεύουν Χριστούγεννα 

και γίναν οι ευχές πουλια 

να αγκαλιάσουν τον κόσμο

Γαζίες να σβήσουν τους καπνούς 

Βροχή να λυτρωθει η θάλασσα 

Φλόγες να ζεσταθει το άστεγο 

Κύμα να παρασύρει τη φωτιά 

Γινανε κρίκοι να νιωσει αγκαλιά η μοναξιά

Ένα φιλί να γευεται η ανατολή 

'Αστρο να φωτιστεί η κάθε αυλή 

Ένα παιδί που την αλήθεια του χτυπά 

μες των ανθρώπων την καρδιά 

Κι έγινε η αγάπη προσευχή 

η ειρήνη να αγκαλιάσει τη ζωή

να ποτιστει ολάκερη η γη.

Κι εγω που εσένα νε κοιτώ 

στα μάτια σου διαβάζω τη δική μου ηχώ 

Ακούω τη δική σου τη φωνή 

σ ολα τα βήματα που δενουν το μαζί

Βλέπω σε όλους και στον καθένα χωριστά 

την προσμονή να ανάψουν ματια γελαστα!

 

Η παπαρούνα της αυγής

 Τι ειρωνεία Θεε μου 

Να μιλάνε ολοι για σένα χωρίς εσένα.

Μα εσυ ψυχή μου εισαι λουλούδι του αγρου 

Εισαι το ατέρμονο της γης του ουρανού 

Η ανάσα και η ζωή 

εισαι του ήλιου το ζεστό το φως

Η παπαρούνα της αυγής 

που ανάβει κόμπους 

και λύνει φάρους της πληγής

Εισαι του αβόλευτου το κόκκινο γλυκό κρασί 

που πίνει καθάριο το νερό να ποτιστεί η γη

Το χρέος που ξοδεύεται

και μένει ένα περίσσεμα 

να δροσιστεί ολάκερη του κόσμου η αυλή 

Εισαι του αγέραστου πλάτανου σκιά 

που ανάμεσα 

από τα μυστικά σου φανερώνεται η λαλιά 

Το καναρίνι που ανθει 

στο κέρασμα της αστραπής 

και στη φωλιά του ολου η ατέρμονη φωνή 

Ο αντίλαλος που αδημονεί 

στο ψέμα την αλήθεια του να βρει 

Εισαι του χθες ο άγιος σπόρος της πηγής 

του σήμερα προστάτης και προσκυνητής 

του αύριο το σήμα 

και νόημα μιας λεύτερης πνοής 

Μιας καταιγίδα το φιλί 

που αντάμωσε αετό και έσταξε το βασιλικό 

στην πιο ψηλή κορφή 

Εισαι το γέλιο 

που από το δάκρυ εχει γεννηθεί 

κι επλασε τόπο τη χαρά 

με γόνιμο χωμα τα φτερά .

Το αγέραστο που αιμορραγεί

στο κέρδος της αποκοτιάς 

και στήνει εξέδρες κόπου αγκαλιάς 

γλυκός να βγει νοτιάς 

Εισαι το αστέρι το βορρά 

του αιγαίου η απάνεμη νυχτιά 

και το μπουρίνι που αλυχτά  στο αδικο 

και δίνει δίκιο 

στο ανάλαφρο το κύμα που ασύνορα κυλά 

Εισαι το δρόμου ποιητής και ο ζωγράφος 

στον πίνακα της μιας στιγμής 

Ο μουσικός της μιας δραχμής 

που χει τον πλούτο της ψυχής 

Το ατέρμονο που μέσα μας κυλά 

ένα μικρό ποτάμι 

που δεν μιλά σε στάσιμα νερά 

μα γάργαρα περνά από το χρόνου τα στενά 

δίχως τα πρέπει τα καθως πρέπει ξεπερνά 

κι αφήνει άδολα τον έρωτα την αγάπη 

να γράφει στίχους εκει που καίει ο πάγος

και αναβλύζουν οι δρόμοι ζεστασιά

Ένας μικρός θεός που τα αθεα χτυπά 

να ζυμωθεί η απλότητα σκορπίζοντας την υλη 

σπουδαία και μεγάλα με αυλα αγαθά 

σε κήπους που μεγαλώνει ο ουρανός 

κι ανθίζουν άστρα που γεννά η καρδιά !

Άτιτλο

Μα πιο πολύ 
λάτρεψα εκείνα τα θλιμμένα μάτια 
παιδια που γελάστηκαν 
κι απόμειναν με απορία 
να κοιτούν τα αναμμένα φωτα γελώντας,
προσμένοντας λιγο από το αστρο, 
ισο με τη ζωή ίσο με το πιόμα της γεύσης ,
από κομμένους σπορους ροδιού. 
Ίδια με κάτι ασπρομαλικες  
νιφάδες της ζεστασιάς 
που νικημένα νικούν ακόμα το δέντρο

στο μέτρημα του δάσους ! 

Απάνεμο λιμάνι

Ας θρηνήσουμε λοιπόν 

εξ απαλών ονύχων 

τα δύσμοιρα περιστέρια 

με φρόνημα τρυφερό 

κι ορμής το πρωτο θάμα 

Την προσοχή τους 

λίγος αέρας κούφιος τράβηξε 

κι οπου γυρίζαν 

οι ευστοχοι γέλωτες 

τα μάτια τους ορίζοντες λαλούσαν 

Ας μυρίσουμε τον ηχο της κάπνας 

στη βροχή να θέσουμε ελπίδα

να ξεπλυθεί το αγιάζι 

Ας μη λυγίσουμε 

στης λαίλαπας τον ποταμό 

κι ας πλημμυρίσουμε 

με χέρια το σκοτάδι 

να αναψει φως στης γέννας τον ανθό 

εκει που ζουν οι έγνοιες 

και φέγγει φάρος της ανθρωπιάς λιμάνι !

Μην αλλάξεις

Κι όταν με ρώτησε η αγάπη 

τι θέλω να αλλάξει σε κείνη

αυθόρμητα μου βγήκε ένα τίποτα .

Γιατί μ αρέσει που όταν συννεφιάζεις 

παίρνει τα μάτια σου ο ουρανός 

Γιατί σαν σμίγεις τα φρύδια από θυμό 

σκιτσάρει στο μέτωπό σου 

το άδικο του κόσμου

κι απλώνει δίκιο 

μια φωτεινή ρυτίδα βασιλικού

Γιατί λατρεύω να βλέπω τον ήλιο 

στο γέλιο των βλεφάρων σου 

Γιατί λαχταρώ 

στο βλέμμα της αστραπής σου 

δακρύζω και λυτρώνεται η ψυχή 

Γιατί παιδιάστικα μετράς το πεζούλι 

στα βήματα να βρεις το γαλανό 

Γιατί στα στήθια του χειμώνα 

αέναη άνοιξη κουβαλάς 

Γιατί ανθίζουν 

τα άστρα σε αφέγγαρο σκοτάδι 

σε μυρωδιές 

που με καρδιά ανθους φυτεύεις 

Γιατί γυρίζεις το γαϊτανάκι του καιρού 

σε τόπους γόνιμους 

ψωμί να δώσει το αλέτρι 

Γιατί ξεδιψώ στα χείλη της φωτιάς σου 

την ωρα του άνυδρου ποταμού 

Γιατί γίνομαι άνθρωπος σε σώμα αλλουνού 

μαθαίνω τους κόπους 

σε ένα παγκάκι του λυγμού

Για αυτό σου λέω μην αλλάξεις 

σ αγαπώ για αυτό που είσαι !

Ανείπωτα

Λόγια , λόγια , λόγια 

ατέλειωτα έργα 

Κι ένα βράδυ 

ντυμένο με τουλίπες 

να συνοδεύει τα ανείπωτα!

Γέφυρες

Κι ανάψαμε τα φώτα της πόλης 

Οχι πως θα πλουτίσουμε το δρόμο

αλλα να ειναι που 

τουτες οι σπίθες που κεντάμε 

ζεστά ανασαίνουν .

Ειναι που στα κεραμίδια τους 

κάποια πουλιά θα σκεπαστουν

φωνές μέσα από τοίχους να ακουστούν

στα χείλη μανταρίνι 

κι αμύγδαλο να κουβαλούν 

Είναι που ανταμώνουμε 

με μάτια του ωκεανού 

στην αγκαλιά της μουσικής 

κι οι νότες μας οι γέφυρες 

δυο σπουδαστές του εμεις!

Χαμόγελο

Αχ και να ξερες 

τι όμορφο που ναι να ακους

πόσο πολύ μοσχοβολά

ένα φλύαρο χαμόγελο 

που ανθίζει στη σιωπή!

Αγρύπνια

Πέρασε κι απόψε η μέρα 

Ώρα να φύγουμε 

Βιάσου 

κρυώνουν τα σπουργίτια 

εξω απ τη φωλιά τους

κι η νυχτα γεννά τις μουσικές της

εκει που η αγάπη αγρυπνά!

Θύμισες

Τόσο που έτρεχαν τα χρόνια 

ανόμοια και ίδια 

που μόνο τα παιδια ξεχωρισαν 

τις ανεμώνες καταμεσής του βράχου 

Θέρισαν αγωγιάτες το γόνιμο το σπέρμα 

αγνάντι στο πελαγο να βρει  

να κρυψει του αδικου φωνή 

να φανερώσει την ορμή της νιότης το πουλί 

Κι εσυ που αντάμα μου 

ψάχνεις τον ηχο σου να βρεις 

κι εγω που από σένα 

κρατώ της θύμησης το μερτικό 

ας κρατηθούμε από μοναχα ένα κλαδί 

κι ας ακουστούμε σε μια νότα 

που χει του ήλιου το φιλί 

Πάμε κι εμεις στα παιδιά που κοιμήθηκαν!

Άτιτλο

Μικρές ανάσες του χειμώνα 
ψάχνουν κάτω απ τον ίσκιο μας 
να βρούνε το άρωμα της ζεστασιάς !

Μου λείπεις

Φθινοπωρινό βράδυ 

Ένα μικρό ζακετάκι στις πλάτες 

πέρασμα στο μπαλκόνι , νωπή ανάσα

κι η μυρωδιά του ουρανου 

δίχως φεγγάρι δίχως άστρα 

στρωμένη αρμονία 

πράσινων φύλλων και γαλήνης

Δραπετεύω από μένα 

μικρό κλαδί 

που ονειρεύεται ως την ακρη του κόσμου 

τη ροδια ντυμένη με σπόρους ανθρωπιάς

Μου λείπεις και σε εχω πλάι μου 

μουρμουρητο γαλάζιας θάλασσας 

Μιλάς σα στάλα γερμένη στο γεράνι μου 

Λειπεις και σ εχω ανάγνωση 

στον ψίθυρο των ματιών μου 

Γλυκά που βαδίζεις στη γη μου 

ανάλαφρο αεράκι που σκορπά τα συννεφα 

να δέσει σε χτενάκι μπούκλα μικρού παιδιού 

Μου λείπεις και εισαι εδώ . Μου λείπεις ;

Άτιτλο

Από όπου κι αν κοιτάξεις τα χρώματα 
για αγάπη μιλούν !

Τρυφερή σιωπή

Οι όμορφες φωνές
ξυπόλυτες
σαν ψίθυροι βαδίζουν

κουμπώνουν
το πέλμα τους
στα χνάρια
της καρδιάς

κι αρχίζει το τραγούδι
μιας τρυφερής σιωπής 

αλήθεια μέτρησες τις νότες της;

Αγγίζοντας το νόημα

Όταν  μπορείς να γυρίσεις

το κεφαλι απ τον καθρέφτη

να δεις ευθεία , πίσω , 

πλάι σου ,γύρω σου 

ένα μικρό πουλί να ανθίζει , 

ένα παιδί να γελάει ,

ενας βασιλικός να κελαηδά τον ήλιο 

ενα αγκάλιασμα ματιών στο άγνωστο 

τότε ναι .. τότε εχεις κερδίσει

Κάποιος 'ακουσε . κάποιος ζεστάθηκε 

γνώρισε , γεύτηκε , άγγιξε το νόημα 

κάποιος χαμογελάει !.

Ένα μικρό βήμα πέρασε 

κι άφησε χίλιους τόπους !

Συνάντηση

Πόσο με ξέρεις πόσο σε ξέρω 

μαθαίνω την γευση απ το ηλιοβασίλεμα 

γνωρίζεις τον ήχο της Ανατολής 

πως μαζεύω τις παπαρούνες του χειμώνα 

κάτω απ τον ίσκιο του πλάτανου

Ετσι μπορούν να σκαρφαλώνουν 

τα δέντρα στις όχθες των ποταμών, 

φορώντας μοναχα

το ανάλαφρο της γύμνιας τους 

Τα δάκρυα των θλιμμένων να αγκαλιάζω 

με ικεσία ένα χαμόγελο του ουρανου 

Δίχως τι δίχως  πως,  

με πότισες ροδόσταμο

Χωρίς ποιος χωρίς τίτλο 

άγγιξα τα ζεστα σου βράχια 

όπως δέθηκα 

με τις σταλαγματιές των ματιών σου 

και ανθίζει ο κήπος .

Όπως εκείνα τα γυμνά καλώδια 

ανταμώνουμε ξεχασμένα χελιδόνια 

της άνοιξης στο ποίημα του χειμώνα 

Μαζεύοντας ψηλά κατάρτια 

απλώνουμε μικρά πανιά 

κι ετσι καταλαγιάζει ο σπόρος 

Στην αντάρα 

γαληνεύει ο παιδικός μας ήρωας 

κι οτι ακούγeται 

τα νερα των ανθρώπων 

βουτηγμένα στα νούφαρα των πουλιών 

στις ακρες καλαμιών 

που ζωντανεύουν οι κύκνοι !

Θέατρο σκιών

Κουράστηκα με τις ερμηνείες 

Τόσες ερωτήσεις χωρίς ερωτήματα 

βουβές φωνές των δρόμων 

Τόσα γιατί κρυμμενα στο ντουλάπι 

βολικά και ανέξοδα 

Ανέκφραστα τα σαγόνια σκορπούν καπνούς 

πληγες κεραμιδιών ,παράλογος αέρας

Κι εσυ να με ρωτάς 

αν εχει ανοίξει η αυλαία 

γίνεται να μην ξέρεις 

πως δεν ξέρω από θέατρο;

Τι κόπος να νιώθεις το φως απ το σκοτάδι !

Ανάλαφρο χάδι

Στο δρόμο της άλλη μια νυχτα 

Αγωνας 

ο απολογισμός της να ναι γεμάτος αστρα 

Μαζεύει τα απάτητα , 

χαϊδεύει τις πληγες των μίσχων 

κόσμος του δρόμου πληγώνει τα ματια της 

χαμηλώνει 

τα βλέφαρα να βρουν το φως τους 

Γυμνά που κοιτα τα άνυδρα φυλλα .

καθώς 

μια μικρή δροσοσταλιά ταΐζει τα χείλη

να θρέψει δυόσμο στις ανάσες .

Να πιστεύεις μάτια μου να πιστεύεις 

ανάλαφρα μοσχοβολά το χάδι !

Μικροί τυμπανοκρούστες

Κι ειναι εκείνα τα μάτια σου

που ξέρω πως με ακουνε 

Μετανάστες 

στο αναγνωστήριο της ψυχής 

μΙκροί τυμπανοκρούστες 

που αντλουν το ποίημα της θάλασσας 

Κι ειναι εκεινο που ξέρεις 

πόσο γρήγορα νυχτώνει 

και κρατας τα αστρα απ τα χερια μου

εκει που τραγουδούν οι ανεμώνες!

Άρνηση

Κι ενώ κάπνιζε ο τόπος

μπαρούτι κι αλμύρα

εμείς σκορπούσαμε χρωματα

Ίδια με τα παιδιά

ιδια με τα χαμόγελά τους

Έτσι

να ξεγελάσουμε τον άδικο δρόμο του

Είναι που βλέπεις

κανείς μας

δεν ήθελε να δει το δάκρυ τους.

Πως να δεχτείς

την νίκη της ζωής στην ήττα της

με μπαλωμένα παπούτσια !

Άτιτλο

 Ανάλαφρο  που ναι 

το τραγουδι των πουλιων 

στα κλαρια της τρυφεράδας!

 

Κρυφή αγάπη

Κι ενώ μιλώ με τα αστρα 

μου απαντα η φωνή σου 

Κι ολο με ρωτάς 

θα ξανάρθει 

καθαρό το ασημένιο φεγγάρι;

Και που δεν ξέρω να σου πω 

σου γνέφω 

κρατώντας τα χέρια σου στα μάτια μου

ζεστά να κρατηθεί ο ουρανός .

Μα σάμπως εκεί δεν κατοικεί το νόημα; 

Άνυδρη νύχτα

Άνυδρη νυχτα 

γεμάτη στεγνά μονοπάτια 

Κι εμεις 

μια κουταλιά νερό 

να ξεδιψούν οι γλάροι !

Άτιτλο

Και γίναμε 

ένα μπουκέτο αμάραντα λουλούδια 

στα χερια μιας γεμάτης σιωπής 

μαθαίνοντας 

αναλφάβητα τη φτώχεια του λόγου!

Άτιτλο

Κι εγιναν το ένα η ασπίδα του αλλου

Κάπως έτσι μαθαίνει η αγκαλιά!

Κάπου εκεί

Σιωπή . Εκκωφαντική σιωπή Φλύαρη σιωπή .

Οι λέξεις χοροπηδούν μέσα μου.
Θέλουν να βγουν να ξεσπάσουν να πετάξουν
χωρίς να λογαριάζουν το χρόνο.

Να όπως αυτά τα πουλιά στο απέναντι δέντρο

δεν μιλούν μα παίζουν στο καλώδιο της κολώνας

Γυρνούν την πλάτη τους στη συννεφιά

και ταρακουνούν τα φύλλα να ξυπνήσουν.
Όπως ετούτο το πρωινό που βγαίνει πεισματικά
στο γκρίζο .Ανοίγω το δωμάτιο της ψυχής μου

λεύτερες να ανασάνουν
Σαστισμένες με κοιτούν .Φεύγετε τις φωνάζω
Τόση σιωπή . Ναι τώρα πια ολοι ξέρουμε ,
Αρχίζουν δειλά το πέταγμα Στα φτερά τους
σιγοντάρει ξεχασμένος ένας τζίτζικας

θυμίζοντας την πέτρα
σφιχτά να κρατηθεί να μη ραγίσει.
Βλέπουν δάσκαλους να σκεπάζουν με δάχτυλα
σχολεία. Κυνηγημένα όνειρα να ψάχνουν

το φράχτη της ψυχής για να κρυφτούν .

Μικρά καλοκαίρια που δείχνουν μια χαραμάδα ήλιου.

Βιβλία στη σκιά του πλάτανου

να αναζητούν τις ρίζες τους.
Κάπου εκεί στη βραχνάδα της μέρας μοιράζουν
φίλοι το μερτικό του κόπου .

Οι λέξεις μου γελούν. Περνούν στην απέναντι όχθη.
Γίνονται ένα με τα λιμάνια ,με τα παιδιά της
θάλασσας , τους ψαράδες που αναζητούν

το δίχτυ να μαζέψουν τη λύπη.

Γυμνά αγάλματα της πλατείας κοιτούν κατάματα
τη φορεσιά του κόσμου. Αντάρτες που τρέχουν
στους δρόμους να σώσουν οτι σώζεται .

Απ την οθόνη πολύχρωμα λουλούδια προσμένουν
το νερό. Τα χείλη τους ένα κόκκινο τριαντάφυλλο

που βγάζει τα αγκάθια του. Θα τα καταφέρουμε λένε.
Οι λέξεις μου γυρίζουν στο δώμα τους σαν
πεταλούδες. Ναι θα τα καταφέρουμε.
Κάπου εκεί συναντιόμαστε κι αυτό σπουδαίο
που ειναι σαν ένα αέναο γλυκό πρώτο φιλί!