Αγρύπνια

Πέρασε κι απόψε η μέρα 

Ώρα να φύγουμε 

Βιάσου 

κρυώνουν τα σπουργίτια 

εξω απ τη φωλιά τους

κι η νυχτα γεννά τις μουσικές της

εκει που η αγάπη αγρυπνά!

Θύμισες

Τόσο που έτρεχαν τα χρόνια 

ανόμοια και ίδια 

που μόνο τα παιδια ξεχωρισαν 

τις ανεμώνες καταμεσής του βράχου 

Θέρισαν αγωγιάτες το γόνιμο το σπέρμα 

αγνάντι στο πελαγο να βρει  

να κρυψει του αδικου φωνή 

να φανερώσει την ορμή της νιότης το πουλί 

Κι εσυ που αντάμα μου 

ψάχνεις τον ηχο σου να βρεις 

κι εγω που από σένα 

κρατώ της θύμησης το μερτικό 

ας κρατηθούμε από μοναχα ένα κλαδί 

κι ας ακουστούμε σε μια νότα 

που χει του ήλιου το φιλί 

Πάμε κι εμεις στα παιδιά που κοιμήθηκαν!

Άτιτλο

Μικρές ανάσες του χειμώνα 
ψάχνουν κάτω απ τον ίσκιο μας 
να βρούνε το άρωμα της ζεστασιάς !

Μου λείπεις

Φθινοπωρινό βράδυ 

Ένα μικρό ζακετάκι στις πλάτες 

πέρασμα στο μπαλκόνι , νωπή ανάσα

κι η μυρωδιά του ουρανου 

δίχως φεγγάρι δίχως άστρα 

στρωμένη αρμονία 

πράσινων φύλλων και γαλήνης

Δραπετεύω από μένα 

μικρό κλαδί 

που ονειρεύεται ως την ακρη του κόσμου 

τη ροδια ντυμένη με σπόρους ανθρωπιάς

Μου λείπεις και σε εχω πλάι μου 

μουρμουρητο γαλάζιας θάλασσας 

Μιλάς σα στάλα γερμένη στο γεράνι μου 

Λειπεις και σ εχω ανάγνωση 

στον ψίθυρο των ματιών μου 

Γλυκά που βαδίζεις στη γη μου 

ανάλαφρο αεράκι που σκορπά τα συννεφα 

να δέσει σε χτενάκι μπούκλα μικρού παιδιού 

Μου λείπεις και εισαι εδώ . Μου λείπεις ;

Άτιτλο

Από όπου κι αν κοιτάξεις τα χρώματα 
για αγάπη μιλούν !

Τρυφερή σιωπή

Οι όμορφες φωνές
ξυπόλυτες
σαν ψίθυροι βαδίζουν

κουμπώνουν
το πέλμα τους
στα χνάρια
της καρδιάς

κι αρχίζει το τραγούδι
μιας τρυφερής σιωπής 

αλήθεια μέτρησες τις νότες της;

Αγγίζοντας το νόημα

Όταν  μπορείς να γυρίσεις

το κεφαλι απ τον καθρέφτη

να δεις ευθεία , πίσω , 

πλάι σου ,γύρω σου 

ένα μικρό πουλί να ανθίζει , 

ένα παιδί να γελάει ,

ενας βασιλικός να κελαηδά τον ήλιο 

ενα αγκάλιασμα ματιών στο άγνωστο 

τότε ναι .. τότε εχεις κερδίσει

Κάποιος 'ακουσε . κάποιος ζεστάθηκε 

γνώρισε , γεύτηκε , άγγιξε το νόημα 

κάποιος χαμογελάει !.

Ένα μικρό βήμα πέρασε 

κι άφησε χίλιους τόπους !

Συνάντηση

Πόσο με ξέρεις πόσο σε ξέρω 

μαθαίνω την γευση απ το ηλιοβασίλεμα 

γνωρίζεις τον ήχο της Ανατολής 

πως μαζεύω τις παπαρούνες του χειμώνα 

κάτω απ τον ίσκιο του πλάτανου

Ετσι μπορούν να σκαρφαλώνουν 

τα δέντρα στις όχθες των ποταμών, 

φορώντας μοναχα

το ανάλαφρο της γύμνιας τους 

Τα δάκρυα των θλιμμένων να αγκαλιάζω 

με ικεσία ένα χαμόγελο του ουρανου 

Δίχως τι δίχως  πως,  

με πότισες ροδόσταμο

Χωρίς ποιος χωρίς τίτλο 

άγγιξα τα ζεστα σου βράχια 

όπως δέθηκα 

με τις σταλαγματιές των ματιών σου 

και ανθίζει ο κήπος .

Όπως εκείνα τα γυμνά καλώδια 

ανταμώνουμε ξεχασμένα χελιδόνια 

της άνοιξης στο ποίημα του χειμώνα 

Μαζεύοντας ψηλά κατάρτια 

απλώνουμε μικρά πανιά 

κι ετσι καταλαγιάζει ο σπόρος 

Στην αντάρα 

γαληνεύει ο παιδικός μας ήρωας 

κι οτι ακούγeται 

τα νερα των ανθρώπων 

βουτηγμένα στα νούφαρα των πουλιών 

στις ακρες καλαμιών 

που ζωντανεύουν οι κύκνοι !

Θέατρο σκιών

Κουράστηκα με τις ερμηνείες 

Τόσες ερωτήσεις χωρίς ερωτήματα 

βουβές φωνές των δρόμων 

Τόσα γιατί κρυμμενα στο ντουλάπι 

βολικά και ανέξοδα 

Ανέκφραστα τα σαγόνια σκορπούν καπνούς 

πληγες κεραμιδιών ,παράλογος αέρας

Κι εσυ να με ρωτάς 

αν εχει ανοίξει η αυλαία 

γίνεται να μην ξέρεις 

πως δεν ξέρω από θέατρο;

Τι κόπος να νιώθεις το φως απ το σκοτάδι !

Ανάλαφρο χάδι

Στο δρόμο της άλλη μια νυχτα 

Αγωνας 

ο απολογισμός της να ναι γεμάτος αστρα 

Μαζεύει τα απάτητα , 

χαϊδεύει τις πληγες των μίσχων 

κόσμος του δρόμου πληγώνει τα ματια της 

χαμηλώνει 

τα βλέφαρα να βρουν το φως τους 

Γυμνά που κοιτα τα άνυδρα φυλλα .

καθώς 

μια μικρή δροσοσταλιά ταΐζει τα χείλη

να θρέψει δυόσμο στις ανάσες .

Να πιστεύεις μάτια μου να πιστεύεις 

ανάλαφρα μοσχοβολά το χάδι !

Μικροί τυμπανοκρούστες

Κι ειναι εκείνα τα μάτια σου

που ξέρω πως με ακουνε 

Μετανάστες 

στο αναγνωστήριο της ψυχής 

μΙκροί τυμπανοκρούστες 

που αντλουν το ποίημα της θάλασσας 

Κι ειναι εκεινο που ξέρεις 

πόσο γρήγορα νυχτώνει 

και κρατας τα αστρα απ τα χερια μου

εκει που τραγουδούν οι ανεμώνες!

Άρνηση

Κι ενώ κάπνιζε ο τόπος

μπαρούτι κι αλμύρα

εμείς σκορπούσαμε χρωματα

Ίδια με τα παιδιά

ιδια με τα χαμόγελά τους

Έτσι

να ξεγελάσουμε τον άδικο δρόμο του

Είναι που βλέπεις

κανείς μας

δεν ήθελε να δει το δάκρυ τους.

Πως να δεχτείς

την νίκη της ζωής στην ήττα της

με μπαλωμένα παπούτσια !

Άτιτλο

 Ανάλαφρο  που ναι 

το τραγουδι των πουλιων 

στα κλαρια της τρυφεράδας!

 

Κρυφή αγάπη

Κι ενώ μιλώ με τα αστρα 

μου απαντα η φωνή σου 

Κι ολο με ρωτάς 

θα ξανάρθει 

καθαρό το ασημένιο φεγγάρι;

Και που δεν ξέρω να σου πω 

σου γνέφω 

κρατώντας τα χέρια σου στα μάτια μου

ζεστά να κρατηθεί ο ουρανός .

Μα σάμπως εκεί δεν κατοικεί το νόημα; 

Άνυδρη νύχτα

Άνυδρη νυχτα 

γεμάτη στεγνά μονοπάτια 

Κι εμεις 

μια κουταλιά νερό 

να ξεδιψούν οι γλάροι !

Άτιτλο

Και γίναμε 

ένα μπουκέτο αμάραντα λουλούδια 

στα χερια μιας γεμάτης σιωπής 

μαθαίνοντας 

αναλφάβητα τη φτώχεια του λόγου!

Άτιτλο

Κι εγιναν το ένα η ασπίδα του αλλου

Κάπως έτσι μαθαίνει η αγκαλιά!

Κάπου εκεί

Σιωπή . Εκκωφαντική σιωπή Φλύαρη σιωπή .

Οι λέξεις χοροπηδούν μέσα μου.
Θέλουν να βγουν να ξεσπάσουν να πετάξουν
χωρίς να λογαριάζουν το χρόνο.

Να όπως αυτά τα πουλιά στο απέναντι δέντρο

δεν μιλούν μα παίζουν στο καλώδιο της κολώνας

Γυρνούν την πλάτη τους στη συννεφιά

και ταρακουνούν τα φύλλα να ξυπνήσουν.
Όπως ετούτο το πρωινό που βγαίνει πεισματικά
στο γκρίζο .Ανοίγω το δωμάτιο της ψυχής μου

λεύτερες να ανασάνουν
Σαστισμένες με κοιτούν .Φεύγετε τις φωνάζω
Τόση σιωπή . Ναι τώρα πια ολοι ξέρουμε ,
Αρχίζουν δειλά το πέταγμα Στα φτερά τους
σιγοντάρει ξεχασμένος ένας τζίτζικας

θυμίζοντας την πέτρα
σφιχτά να κρατηθεί να μη ραγίσει.
Βλέπουν δάσκαλους να σκεπάζουν με δάχτυλα
σχολεία. Κυνηγημένα όνειρα να ψάχνουν

το φράχτη της ψυχής για να κρυφτούν .

Μικρά καλοκαίρια που δείχνουν μια χαραμάδα ήλιου.

Βιβλία στη σκιά του πλάτανου

να αναζητούν τις ρίζες τους.
Κάπου εκεί στη βραχνάδα της μέρας μοιράζουν
φίλοι το μερτικό του κόπου .

Οι λέξεις μου γελούν. Περνούν στην απέναντι όχθη.
Γίνονται ένα με τα λιμάνια ,με τα παιδιά της
θάλασσας , τους ψαράδες που αναζητούν

το δίχτυ να μαζέψουν τη λύπη.

Γυμνά αγάλματα της πλατείας κοιτούν κατάματα
τη φορεσιά του κόσμου. Αντάρτες που τρέχουν
στους δρόμους να σώσουν οτι σώζεται .

Απ την οθόνη πολύχρωμα λουλούδια προσμένουν
το νερό. Τα χείλη τους ένα κόκκινο τριαντάφυλλο

που βγάζει τα αγκάθια του. Θα τα καταφέρουμε λένε.
Οι λέξεις μου γυρίζουν στο δώμα τους σαν
πεταλούδες. Ναι θα τα καταφέρουμε.
Κάπου εκεί συναντιόμαστε κι αυτό σπουδαίο
που ειναι σαν ένα αέναο γλυκό πρώτο φιλί!

Άτιτλο

Κι αυτά που δεν ήξερα 

πήραν τον δρόμο να βρουν 

εκείνα που μου μάθαινες.

Κι ενω στον ήλιο σου μιλούσα 

σφιχτα τα ματια σου 

δακρύσαν αγκαλιά μου

Kι έμεινα να τραγουδώ 

κι εμεινες να ζωγραφίζεις 

το χνώτο του φεγγαριού

το φόρεμα της νυχτας

και μειναμε κλαδια 

που χρωματίζουν το συννεφο

Κι αυτή η κηρήθρα 

δε λέει να πάψει να μιλά 

στο μέλι του κόσμου!

  

Άτιτλο

 Καρπίζουν 

οι εποχές  που εγκυμονούν αγάπη!

Στη γέφυρα των παλμών

Όταν όλα κοπάσουν

όταν πάψουν πια οι παύλες

να κόβουν τον κύκλο 

ανθρώπων , ηρώων , γενναίων τρελών

Όταν ο πίνακας 

θα χει το πρόσωπο των χρωμάτων ΄

φύλαξε τις λέξεις του κόρφου

στην αγκαλιά του ήλιου 

στο πρόσφορο της τρυφεράδας 

μοιρασμένο το στάχυ να βγει

φωλιάζοντας αηδόνια στο στόμα 

Γεμίζοντας το φεγγάρι 

στη γέφυρα των παλμών! 

Τόσο κοντά

Ανάμεσα στην σκέψη και στην καρδιά

η λαχτάρα , η πεθυμιά του ήλιου

τόσο κοντα μυρίζουν το άρωμά σου

Και εκεί που γελά η ψυχή 

πως φωτίζει το χαμόγελό σου 

στα χείλη μου!

Ατέλειωτο φιλί

Μικρές βεντάλιες μουσικής 

σε ένα δεμένο τραγούδι αγάπης

Σαν πως να γέλασαν τον ουρανό 

και έφτιαξαν

τον κήπο του κάστρου μας 

Ισα που να χωράει

ένα κλωνάρι βασιλικού,

ένα ζευγάρωμα 

στη χαραμάδα της γαζίας,

του κύκνου πρώτο κι ατέλειωτο φιλί

Κι υστερα μου λες δε γίνονται θαύματα!  

Ένας μικρός Σεπτέμβρης

Ένας μικρός Σεπτέμβρης 

γράφει το τραγούδι του 

Γινήκαμε κύκλος να μάθουμε τις νότες 

σφυρίζοντας μια γόνιμη αρχή 

Ακούει ταχα τις ρωγμές των λουλουδιών 

μιλά του ήλιου να μη χάσει το φεγγάρι;

Πεινά στις λιχουδιές μικρών παιδιών;

Διψά στα πεζοδρόμια των πουλιών;

Γεμίζει κάστρα που ξυπνούν οι δροσουλίτες;

Γεύεται λύπη και χαρά να απλώσει αγκαλιά;

Μικρός που μαι να ξέρω 

Άγουρος που μαι να ωριμάσω τον καιρό

κι οτι κοιτώ μοιάζει ένα φύλλο του εδώ 

κι από ηλιόπετρα ακούω ένα εκεί 

κι άλλο που παίζει μια φυσαρμόνικα βουβή

και τούτο το μελτέμι 

τη θαλασσα στα χερια του κρατά

Είναι και τόσοι κι άλλοι τόσοι 

που ένα φιλί του ανέμου 

στο στόμα τους κρατούν 

Περπατώντας θα μάθουμε 

πως κάθε μικρή του Ανατολή 

ζεστα φυλάει ένα τσαμπί 

τις ρώγες του να πιούμε 

σαν το παλιό καλό κρασί

φτάνει στον ουρανίσκο 

να μένει η καρδιά ανοιχτή!

Άτιτλο

Τα βραδια 

ξυπνούν γυμνά τα ανείπωτα

να ακουσουν τις φωνές τους

Όμορφος 

που ναι ο πηγαιμός της ζεστασιάς !

Πεισματικά παιδί

Τόσες αφίσες

κολλημένες σκιές

γκρίζα τοπία 

μίση, κακίες, απωθημένα 

σκουριασμένα κουπιά

απανθρωπιά

τεχνάσματα με πρόσωπα καπνού

τύμπανα φόβου ,

θεατοί και αόρατοι πόλεμοι

Κι εγω εκεί

κηπουρός των αστρων 

με το παιδιάστικό φυλαχτό μου 

πεισματικά να πιστεύω 

στην καδένα του κόσμου

προσπαθώντας να διορθωθώ 

να διορθώσω

την υλη με κόπια ανθρώπου 

σφιχταγκαλιασμένο κλαρί 

να πιστεύω 

οι άνθρωποι γεννήθηκαν να αγαπούν!

Άτιτλο

Εκεί που λούζονται μικρές γιορτές 

ανθίζουν ολόδροσα τραγούδια !

Συναισθήματα

Κι όπως και να το πεις 

ματια μου το συναίσθημα 

θα γεννιέται γυναίκα 

που εγκυμονεί την μουσική 

αντρας που σηκώνει στις πλάτες τον ήλιο 

αγόρι  που τραμπαλίζει τη φωτιά της καραμέλας 

στη φούστα του κοριτσιού 

λεύτερα παιδια στο ακρογιάλι 

της γεύσης του ονείρου 

μικρός κουβαλητής της ζεστασιάς 

στα πέταλα του κρίνου 

Όπως κι αν το φωνάζεις 

ακούει στο φως της ψυχής

Κι είναι όμορφο 

ξυπόλητα λουλούδια 

να κουβεντιάζουν τον ουρανό της γης!

Ένα συννεφο λευκό

 

Μην πεις τίποτα
Πονάνε τα χέρια μου
καμένα κλαδιά
Τσούζουν τα μάτια
στα δάκρυα του ήλιου
Κελαηδώ
δεν ακούν τα πουλιά
Πνίγεται η ανάσα μου
σε άδικο καπνό
Γκρεμίζουν τα όνειρα
που θα παν τα παιδιά;
Ποτάμια δάκρυα
χύνονται σε αυλές
ποιες θάλασσες στεγνές
να απλώσουν καλωσόρισμα
σε δροσερές ακτές;

Μην πεις τίποτα
μονάχα πάρε με αγκαλιά
να γίνουμε ένα σύννεφο λευκό
κρατώντας γη και ουρανό
να συλλαβίζει στα ανοιχτά
για αγάπη κι ανθρωπιά!

Μικρός Αυγουστος

Ένας μικρός Αύγουστος 

ηθελα να μαι 

Να λούζω τα μάτια σου 

στη λίμνη του ήλιου !

Γειτονιές

Αχ αυτές οι γειτονιές 

τι όμορφα που μιλούν 

Ακόμη κι αν 

λείπουν τα λουλούδια τους 

τα φυλλα τους 

μοιράζονται στον άνεμο!

Δύναμη ψυχής

Μάτια μου το σε νιώθω 

ειναι αγάπη μη φοβάσαι 

να τ' αγκαλιάσεις!

Ανήλιαγα χρόνια

Πως πέρασαν τα χρόνια 

Στυφά , αγνοούμενα 

σκυφτά στα παιχνίδια του καπνού 

Γυμνά δεντρα 

ανήμπορα της άνοιξης 

κι ουτε μια παπαρούνα 

να μαρτυρά 

τη γευση του καλοκαιριού 

Κρυμμένες φωτογραφίες 

αμύνονται με την κραυγή τους

κι ας εχει ο Ιούλιος ηλιοτρόπια 

να γεμίζουν φως 

Ποιος πρόδωσε τον ήλιο; 

ποιος βάφτισε παιδιά αερικά;

Προς πώληση η μνήμη της έδρας

αντίσταση η θύμηση του απλού

κι ένα κουπί 

να ξυπνάει τη θαλασσα

φωνάζοντας το νησί της  

κι εμεις που μάθαμε 

να τραγουδάμε τα βράχια 

καταπράσινο νου ζωγραφίζουμε 

να υψωθούν τα φύλλα 

δεμένα τα κλωνάρια τους να δουν!

Άτιτλο

Και με δυο δάχτυλα

να αγγίξεις τον κόσμο

ακούει το φιλί!

Ο δικός μας τρόπος

Κι όταν αργεί το φεγγάρι 

του στέλνουμε κόκκινα φιλιά 

να μη χαθεί ο βραχος 

που χει τη θαλασσα αγκαλιά 

Να τραγουδούν πολύχρωμα πουλιά

Βλέπεις είναι ο μόνος τρόπος 

η θύμηση να ειναι εκεί 

μη ξεχαστούμε 

να θυμηθούμε 

να μείνουμε παιδια !

Γαλάζιο κυμα

Κι εκεί που έλεγα 

πως μαθαίνω τη θαλασσα 

μια άλλη ταραχή  

φαινόταν  στα φτερά της 

Γεμίζει ο δρόμος της 

πολύχρωμες μικρές μινιατούρες

στίγματα ανθρώπινης φωνής

Αγκάλιασα τη ροτα της

μυρίζοντας κόκκινα τριανταφυλλα  

Κράτησα στη χούφτα 

ένα μικρό της γαλάζιο κυμα 

γεύτηκα το όνομα της 

Το τελευταίο της γράμμα 

απλώνει φως 

κι  ετσι γεννείται ο ήλιος !

Γιατί η αγάπη ειναι γόνιμη γη που μεσα σου γεννά

Να μπορείς να χαίρεσαι 

γιατί γεννήθηκε 

ένα καινούργιο μικρό φυντάνι

γιατί στην αυλή του γείτονα 

παίζουν κουτσό τα γελια 

γιατί κι απόψε το φεγγάρι 

εγειρε στο μπαλκόνι σου 

γιατί μια όμορφη σκέψη φυλά 

την κεντημένη ποδιά της νυχτας 

γιατί λαλούν τα τζιτζίκια στα δέντρα 

γιατί ένα άγγιγμα καρδιάς

μοιράζεται σε χτύπους 

γιατί χαμογελα ο διπλανός , 

ο απέναντι , ο κάποιος 

γιατί στα χείλη της 

βαζει το κόκκινο κραγιόν 

ένα γλυκό κεράσι 

κι απλώνεται η ζεστασιά

Τι όμορφα που ανοίγει τα φτερά της 

τούτη η κυρα που ακούει ολα τα γιατί 

κι η αγκαλια της ένα γλυκό φιλί.

Κι υστερα σου λένε δε γίνονται θαυματα

μα πιότερο από τούτη την κυρα 

ποιος μετράει τα αστρα 

και δε χορεύουν μεσα του παιδια !

 

Κύμα ζεστό

Κι όμως με ξέρεις 

Ήσουν εκεί 

όταν γεννιόμουν σπόρος 

κι όσο μεγάλωνα 

διάβαζες τα φύλλα μου 

Κι οσο ψήλωνες 

γινόμουν ανεμάκι 

να αγκαλιάζει το ατελείωτο 

της θαλασσας σου 

Κι όμως σε ξέρω 

στη ριζα μου εισαι

Κύμα ζεστό 

που μεγαλώνεις μέσα μου!