Μικρές νουθεσίες

Κι ειναι φορες που θαρρείς 

κι είχε ξεχαστεί ο χρόνος

σε κεινα που πέρασαν και δεν πέρασαν

Μια αγριάδα που φυτρώνει ξανα και ξανα

ακούγοντας εναν ηχο παλιο να ξυπνά 

το νου της τριανταφυλλιάς 

Με θάρρος να συνεχίσει 

να απλώνει τα κλωνάρια της

και να σκεπάζει τον ήχο 

που δίχως καρπό μιλά

Σε κεινο που το κορίτσι εναν καλο γαμπρο να βρει

να περασει όμορφη ζωή .

Το αγόρι να κοιταει την δουλειά του 

μη μπλέξει πουθενα ,τίποτε με κεινους

τους πονηρούς κομμουνιστές

ή τους αλλους τους γραμματιζούμενους 

που ξεσήκωναν τον τόπο με ακαταλαβίστικα λόγια.

Κι ήταν και κεινα τα αγοροκόριτσα

που αγαπήσαν τον κόσμο δίχως σημάδια.

Κείνα που ολα μαζί χωρούσαν εναν ολάκερο κόσμο
στα μικρά ματάκια τους παίζοντας με αθώο το φιλί

Ανοίγοντας το σχοινί για ένα μεγάλο παιχνίδι κουτσο
Κι ήταν εκείνα τα αγόρια που γιναν συνοδοιπόροι ,
σύντροφοι, χερι με χερι σε απάτητο δρόμο γυρνούσαν.

Άλλαξαν ολα θα μου πεις 

μα ποιος κρατά την άκρη της κλωστής
και ποιος κουβάρι γίνεται μαζεύοντας το εμεις .

Απ το μπαλκόνι ακούγονται τα φυλλα .
Ακόμα το θρόισμα τους μαγεύει τον ηλιο.
Γυρίζω τον τροχο.
Ακουω πάλι να κοιτάς τη δουλειά σου.

Τι σε νοιαζει εσενα , εσυ θα φτιάξεις τον κόσμο;
Ενας μικρος καυγάς από κάποιο κεραμίδι.
Ε μα κι αυτή ποιος ξέρει τι του εκανε.

Αχ αυτή , η αιώνια αυτή που έπρεπε να δικαιολογεί
τα αδικαιολόγητα για να ζήσει .
Αυτη που της προσέφεραν γραπτή ισοτιμία ,
δίχως την βουλα του ισου ανθρώπου .
Αυτη που εξελίχθηκε και δουλεύει .

Ε ναι τι άλλο να θελε
να αναπτύξει την προσωπικότητα της .
Τώρα ήξερε πως η καταξίωση δεν ήταν η ιδια
αλλα εκείνοι που έπρεπε να πείσει

να την επιβραβεύσουν με χειροκρότημα 

η να την καψουν στην πυρα.
Με δείκτη το δάχτυλο του ανδρισμού
μιας αθώας υποκρισίας που λυπόταν
κι ενός μικρού αγοριού που ανήμπορα
κοιτούσε το κενό που στήθηκε θυσία στο βωμό
που του πουλήσαν

Αυτά τα αναθεματισμένα πρέπει 

πόσος κόπος να τα πετάξεις
για να αλαφρώσεις το βήμα σου . 

Και κεινα τα θέλω πως μπέρδεψαν τα λόγια τους. 

Καμιά φορα νόμιζες πως μπλέχθηκαν τόσο

κι ακούγονταν συχνά, πρέπει να θέλω .
Κι όταν κολλάν αυτά μαζί κατεβαίνεις σκαλιά
που δεν γνωρίζεις ποια γη ακολουθούν

Άλλες φορές γίνονται ενικός 

δίχως να πεσει στο αυτι το στομα του γείτονα 

και τότε αναρωτιέμαι που κρύβεται το δάσος;

Τα χρόνια μου μαθαίνουν τις απαντήσεις
μα κεινα τα ερωτηματικά αναπάντητα τα θέλω .
Να ψάχνουν σχολειά που μαζεύουν πουλιά,
φυντάνια που απλώνουν τον κήπο
και μαργαρίτες 

που να βλέπουν ανθρωπιά στα δύσκολα. 

Θάλασσες να γεμίζουν 

στη χούφτα με κρυστάλλινα νερα

και να χουν στρώμα τα βουνά .
Κι αν επιστρέφουν χρόνοι παλιοί
παιδιά μια σταλα κρατάμε στην καρδιά
να μιλούν οι αλήθειες με μάτια ανοιχτά !