Ξέρεις πιο ειναι το σπουδαίο ; Πέρασαν τόσα
Μολυβένιες κυράδες, βαμμένες θάλασσες,
τριγμοί της γης, ερειπωμένες Δευτέρες
κι ανήμπορες Κυριακές ,
Τρίτες γεμάτες λιακάδα
Παρασκευές της λυπης της ομορφιάς,
άστεγες δακρυσμένες Τετάρτες.
Αξημέρωτα Σάββατα ζεστασιάς
κι μεις εδώ να ακους ,να σε κοιτω
ανάγλυφα τα ματια σου
Να σε βρίσκω
στο αναγνωστήριο της ζεστασιάς
να παίζεις στο χιόνι με νιφάδες στιγμές .
Χρυσίζουν στα μαλλιά κι εκείνη η αγκαλιά
σπάει το κρυο με λόγια απ την καρδιά
Τι πλούτος Θεε μου
να σπα στη χούφτα ο βραχος
και μια βιολέτα να γεννά
Βότσαλα να πέφτουν
με ανάχωμα μοσχοβολιάς
να φέγγει η νυχτα μια φλόγα που γελα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου