Ζυγιάζοντας βρίσκεις δική σου γη

Μήτε οι μεγάλοι φόβοι

μήτε τα μεγάλα λόγια
νίκησαν το άτολμο
Μπορείς να απλώσεις τα χέρια
χωρίς να σκεφτείς
πως μπορεί να στα κόψουν
μπορείς να δεις
τη φωτιά στα μάτια
δίχως τον τρόμο
πως θα καείς ;
Έτσι διπλώνουν οι άνθρωποι
μαθαίνοντας
τον ήλιο στο βλέμμα
ζυγιάζοντας
τον άνεμο στα φτερουγίσματα
τραμπαλίζοντας
το δάκρυ με το γέλιο
να παίξει η φυσαρμόνικα
το θρόισμα της φυλλωσιάς
αντικριστά και δίχως όπλα
να ακουστούν βόλια καρδιάς
της λεμονιάς πρωτανθισμα
να δένει κλώνους μοσχοβολιάς.

Δεν παίρνει μπόι η ψυχή
αν δεν σηκώσει τόλμη
κι αν δεν λυγίσει η ζυγαριά
βαρύ το τίμημα να βγει
δεν σπάει το αθέατο
το φως για να φανει
με ένα ίσως και μπορεί
δικό σου ειναι το βήμα

δική σου κι η φωνή!