Στον κήπο με τις παπαρούνες

 Έφταιγαν ολα 
ο εγκλεισμος , ο φόβος , η θλίψη 
η ατολμία , η φυγή 
ο καπνός που φυλούσε τις νάρκες 
μα όχι .. όχι εμεις οι άνθρωποι 
η αποξένωση δεν είχε πλέγματα 
ο εγωισμός δεν κράταγε στεφάνια 
το πάθος του τεντωμένου δάκτυλου 
να δείξει την κουρτίνα του σαν άλλοθι
το αρα ψυχρη επέκταση του πάγου
δεν έλιωνε στη ριζα του πότε του γιατί
τα χερια δεν είχαν βαρη να πετάξουν 
ο αφορισμός δεν είχε στέμμα του τρελού 
μα τότε 
ποιος πλήγωνε την αγάπη; 

Στον κήπο με τις παπαρούνες 

κανεις δε μιλα για λάθη

τις κράτησα αγκαλια , ολα δικά μου 

προχώρα ήσυχος κόσμε !