Βουβές ταινίες στου ολου την πατημασιά

Μας κούρασε ο εγκλεισμος ,τα τερτίπια 

της εξουσίας μας κούρασαν τόσα και τόσα .

Κι αντί να γίνουμε τρανοί στα στήθια μικραίνουμε 

Χωριζόμαστε σε ομάδες σε τίτλους 

σε καημένους (τι αδεια λέξη) και δυνατούς . 

Τώρα , τώρα που θα έπρεπε να γευτούμε 

το πικραμύγδαλο και να χτίσουμε τη ρίζα 

της ροδιάς .Τώρα ξενιτευόμαστε και στρώνουμε 

μονόκλινα δωμάτια . Κάθε που σκέφτομαι τους φίλους 

στα μάτια μου χαμογελάνε , 

φορούν πουκάμισα χρωματιστά κι αντέχουν . 

Κι ετσι γελω στη σκέψη τους . 

Κάθε που νιώθω την λυπη στα μάτια των ανθρώπων ,

γροθιά στο στέρνο που πονάει και θέλω να απλωσω 

μια αγκαλια και σαν παλιάτσος με σκέρτσα

και μονόπρακτα να φτιάξω , 

φτανει να νιώσω πως χαμογελα .

Ποτε δεν κατάφερα να δω πως γίνεται,

εμεις οι άνθρωποι να σχηματίζουμε τον άνθρωπο

σαν σκοτεινή σκιά . Κι αναρωτιέμαι υπάρχει ελευθερία 

αν μια μικρή όαση στην έρημο δε δει; 

Παραμερίζουμε την εξουσία και το γαμψό της ραβδί 

κι αναλωνόμαστε στην είδηση στο είδωλο ,

στο θάνατο και στην πληγή διώχνοντας 

την αληθινή ζωή . Βουβές ταινίες στου ολου 

την πατημασιά. Παιδιά χτυπούν τα παιδια 

ποια κοινωνία ποια εξουσία πια τρυγάμε 

και βγαίνουν σάπια τα τσαμπιά . 

Στη βια την πεινα θυματα και θυσία είναι αυτά . 

Πότε θα βρούμε τον δρόμο μπροστάρη να χει άνθρωπο

και γέννες ζουμερά κλαδιά. Μιλάμε χωρίς να ακούμε .

Χρεοκοπήσαμε από ιδανικά κι η πληρωμή 

στρασατα υλικά . Πισθαγκωνήσαμε τον άνθρωπο 

κι αναρωτιόμαστε, γιατί δεν μας ανοίγει την καρδιά . 

Μουντζουρώσαμε συναισθήματα και ψάχνουμε 

να ανεβούμε με μισοφαγωμένα τα σχοινιά . 

Ποιος αραγε ερωτεύεται το αηδόνι και ποιος 

γελά από καρδιά με τρύπιο το σεντόνι 

κι αέρα στα μαλλιά .Και το τύμπανο βαρά . 

Τα κύμβαλα ειναι κοντά . 

Η εξουσία ακονίζει τα σπαθιά κι εμεις 

που είμαστε εμεις; σιωπή και εκείνη η κραυγή 

πνίγεται δίχως να ξεσπά . Περαστικοί διαβάτες 

κατι εξωτικά πολύχρωμα πουλιά με ανθρώπινη λαλιά

που ανοίγουνε το στόμα 

για να ανασάνει η καρδιά . Μα ποιος ακούει; 

που ειναι τα ανοιχτά κλαριά ; 

Μα κι ετσι ακόμα παραίτηση θα δώσει η μιλιά;

Όχι τώρα ,  τώρα χρειάζεται να ξεχαστούμε 

στα κεράσια , γυμνά να ιδωθούμε ,

σαν κατι από καινούργια γέννα 

κι από παλιά μας γνωριμιά. Τώρα !