Συγνώμη στα παιδιά

Δεν ελπίζω σε ανατροπές, ούτε σε κάλπικες ρωγμές

δεν περιμένω να περάσει, κάποιο τρένο φορτωμένο

που το είχαν ξεχασμένο με βαγόνια κεντημένο

τη χαρά για να μοιράσει και το δάκρυ να σωπάσει

μα να θυμάμαι , μην ξεχάσω και την ψυχή μου αφήσω

σε ποτάμι σκοτεινό και εκεί να μ αφανίσω

σε ιστούς αράχνης μη τύχει και μπλεχτώ

κι απ το γλυκό φιλί της μην πιω βρώμικο νερό

Παλεύω να κρατηθώ

για κείνα τα χαμένα ιδανικά , που κλέψαμε απ τα παιδιά

για όλα τους τα όνειρα που φυγαν σε λασπόνερα

για κείνα τα χαμόγελα που χάνονται στη μέρα

και μες τη νύχτα τριγυρνούν ,εφιάλτες και φοβέρα

δε ζω με αυταπάτες ,αυτοί που το μπορούν

πάντα θα ζουν με απάτες θα κρύβονται στους φράχτες

μα παλεύω για να δω πως αν θέλεις το μπορείς

να ξεφύγεις απ το εγώ και να μπεις μες το εμείς

παλεύω για να βρω

έναν τρόπο να ακουστώ , μια σιγή απ το βυθό

να μιλήσω στα παιδιά με απλά λόγια καθαρά

κοιτώντας τα στα μάτια ,με την καρδιά κομμάτια

μια λέξη μόνο να τους πω ,κι ύστερα να εξαφανιστώ

συγνώμη .....συγνώμη

που μπροστά μου δεν θωρούσα μα στο παρελθόν μου ζούσα

που τα χρόνια μου σαν πέρναγαν το τώρα ήταν σαν μπόρα

που αν κι ήμουνα μεγάλος , ωσαν ένας παπαγάλος

τα φτερά μου τα κουνούσα και τον κόσμο τον κοιτούσα

έκραζα και μιλούσα …..μα …ποτέ ....δεν είχα γνώμη

συγνώμη ...συγνώμη